Пляж - Дельфин

Медуза тает, об берег жжется.

Живая ткань водицей льется.

Кровь невидимка из раны хлещет,

Скользя по каменным зигзагам трещин.

А моря сердце вот тут же бьется,

Еще чуть-чуть и волна коснется.

Еще немного и море смоет,

Кусочки слизи собой укроет.

Тупое солнце уперлось взглядом,

Блестя на теле морского гада.

Крупинки боли, песок горячий,

Медуза дышит, медуза плачет.

Медуза видит морскую пену,

Но невозможно сбежать из плена.

По капелькам малым силу теряет,

Все меньше и меньше, она исчезает.

Все, как и прежде, море и скалы,

Берег ласкает ветер усталый.

И в бесконечность синеющей дали

Птицы на белые крылья упали.

Нет ничего, ни тревоги, ни боли,

Только белесые камни от соли.

Только уставшее солнце краснеет,

О любопытстве своем жалеет.

Припев:

Бесконечна боль, бесконечен страх.

Нас несут с тобой на чужих руках.

Бесконечна боль, бесконечен страх.

Нас несут с тобой на чужих руках.

И я все видел, ведь я был рядом,

И любовался чудесным адом.

Смотрел, и море руками трогал,

И был гораздо сильнее бога.

Медуза таяла льдом в ладони,

И мне казалось, что она стонет.

Я бы наверно не стал ее плавить,

Но ей не надо меня было жалить.

Припев:

Бесконечна боль, бесконечен страх.

Нас несут с тобой на чужих руках.

Бесконечна боль, бесконечен страх.

Нас несут с тобой на чужих руках.

Бесконечна боль, бесконечен страх.

Нас несут с тобой на чужих руках.

Бесконечна боль, бесконечен страх.

Нас несут с тобой на чужих руках.

Медузалар еріп жатыр, жағасы жанып жатыр.

Тірі ұлпа су сияқты ағып жатыр.

Жарадан атқылаған көзге көрінбейтін қан,

Жарықтардың тас иректері бойымен сырғанау.

Теңіздің жүрегі сол жерде соғып тұр,

Біразырақ және толқын тиіп кетеді.

Тағы біраз, теңіз шайып кетеді,

Оны шырыш бөліктері жабады.

Күңгірт күн төмен қарады

Теңіз жорғалаушысының денесінде жарқыраған.

Ауырсыну түйірлері, ыстық құм,

Медузалар дем алады, медузалар жылайды.

Медуза теңіз көбігін көреді

Бірақ тұтқыннан құтылу мүмкін емес.

Бірте-бірте күшін жоғалтады,

Барған сайын ол жоғалып кетеді.

Барлығы, бұрынғыдай, теңіз мен тастар,

Жағалау шаршаған желді сипайды.

Ал көгілдір қашықтықтың шексіздігіне

Құстар ақ қанаттарына құлады.

Ештеңе жоқ, алаңдаушылық, ауырсыну жоқ,

Тұздан тек ақшыл тастар.

Тек шаршаған күн қызарып,

Қызығушылығына өкінеді.

Хор:

Таусылмас азап, шексіз қорқыныш.

Бізді сенімен бірге біреудің құшағында алып жүр.

Таусылмас азап, шексіз қорқыныш.

Бізді сенімен бірге біреудің құшағында алып жүр.

Мен бәрін көрдім, өйткені мен сонда болдым,

Және ғажайып тозаққа тәнті болды.

Мен теңізге қарап, қолыммен ұстадым,

Және ол Құдайдан әлдеқайда күшті болды.

Медуза алақанында мұзбен еріді,

Ал маған ол еңіреп тұрғандай көрінді.

Мен оны ерімейтін шығармын,

Бірақ ол мені шағудың қажеті жоқ еді.

Хор:

Таусылмас азап, шексіз қорқыныш.

Бізді сенімен бірге біреудің құшағында алып жүр.

Таусылмас азап, шексіз қорқыныш.

Бізді сенімен бірге біреудің құшағында алып жүр.

Таусылмас азап, шексіз қорқыныш.

Бізді сенімен бірге біреудің құшағында алып жүр.

Таусылмас азап, шексіз қорқыныш.

Бізді сенімен бірге біреудің құшағында алып жүр.