Двое - Дельфин

Отрывая от себя куски,

Кормим друг друга собственной плотью.

Бредем через секунд пески,

Опираясь на злобы копья.

Впереди слёз океан,

Печалей многокилометровые пляжи.

Останемся с тобой там,

Солнце меж наших костей ляжет.

Ты только не оборачивайся назад.

Достаточно просто веры

В то, что покинутый нами ад,

Обгладывают лангольеры.

Но вряд ли им по зубам,

Отнять у нас самое дорогое.

Я тебя никому никогда не отдам

И ты всегда владей мною.

Мир закончится вместе с нами,

Он существует, лишь в отражении наших глаз,

Он выдуман нашими головами.

Его не станет без нас.

Думаешь обо мне и я существую.

Солнечным светом, горя между облачных строк,

Утром раненым, искренность поцелуя

Я оставляю на тлеющей снежности щек.

С деревьев, сгорающих в ярости нашей осени,

Сыпятся листьев мертвые бабочки,

Стелются душно туманов проседи,

Дымом спирали лопнувшей лампочки.

И наступит зима

Светом белым случится,

Снежинкам давать имена

Будем учиться.

бөліктерін жырту,

Бір-бірімізді өз етімізбен тамақтандырамыз.

Біз секундтарда құмдарды аралаймыз,

Найзаның зұлымдығына сүйеніп.

Алда көз жасы мұхиты тұр

Жағажайларда көп шақырымдық қайғы.

Біз сенімен сонда қаламыз

Күн біздің сүйектеріміздің арасында болады.

Тек артқа қарама.

Тек сенім болса жеткілікті

Біз тастап кеткенімізде,

Ланголистер кеміреді.

Бірақ олардың қатал болуы екіталай,

Біз үшін ең қымбат нәрсені алып кетіңіз.

Мен сені ешқашан ешкімге бермеймін

Ал сен әрқашан маған иелік етесің.

Дүние бізбен бірге бітеді

Ол біздің көзіміздің шағылысында ғана бар,

Оны біздің бастарымыз ойлап тапқан.

Бізсіз ол болмайды.

Сіз мен туралы ойлайсыз, мен бармын.

Бұлтты сызықтар арасында жанып тұрған күн сәулесі,

Таңертең жаралы, Сүйіспеншіліктің шынайылығы

Мен бетімді бұрқыраған қарға қалдырамын.

Біздің күздің қаһарында жанып тұрған ағаштардан,

Өлі көбелектер құлап жатыр,

Қаңғырған сұр тұмандар,

Сынған шамның спиральды түтіні.

Ал қыс келеді

Ақ жарық пайда болады

Қар түйіршіктерін ата

Үйренеді.