My Grief, My Remembrance - Crimson Moonlight

Who put an end to all the beauty???

The splendour of the days gone by…

It’s mild and steady glow that lit up the gloomy loneliness.

What could turn all the warm and true happiness

Into cold desperate tears without end.

What made the strong, tough man become again

a scared little boy???

I watch out over the desert of Death.

It’s silent, barren landscape surrounds me…

I feel cold…

The burning sun, always shining brightly,

Giving me warmth and light…

Tell me, is it gone for ever???

Has its vitalizing warmth for ever been extinct

By gloomy, heavy fog.

Again I feel the mortal horror bite me As I stare at all these deaths

Which were once full of life,

Which were once life itself…

The birds under the sky have fallen in the dark,

Their wings, deprived of their strength, can’t carry them any more…

Birdsongs have died away into silence,

Slowly died away has every joyous symphony…

The wild beasts are not to be seen any more,

To their burrows they have returned to find peace for time indefinite…

The acres of flowery meadows,

The flowers have bowed their heads to the ground,

And have all returned to earth…

Just the thistles and thorns are still standing erect

As I stand like a withered rose

Alone with all my pain…

To the brim full of sorrow, wounded and forgotten…

But always carrying my remembrance

Of a Hope that never dies…

Барлық сұлулыққа  нүкте қойған кім???

Өткен күндердің сәні…

Бұл мұңды жалғыздықты нұрландыратын жұмсақ және тұрақты жарқыл.

Жылы және шынайы бақытты не айналдыра алады

Аяғы жоқ суық көз жасына.

Күшті, қайратты адамның қайталануына не себеп болды

 қорыққан кішкентай бала???

Мен Өлім шөлін қадағалаймын.

Тыныш, тақыр пейзаж мені қоршап жатыр...

Мен салқындап тұрмын…

Жанып тұрған күн, әрқашан жарқырап,

Маған жылу мен жарық береді...

Айтыңызшы, мәңгілікке жойылды ма???

Оның жандандыратын жылуы мәңгілікке жойылды

Күңгірт, қалың тұман.

Осы өлімдердің барлығына қарап отырып, мен тағы да өлім қорқынышының мені тістеп жатқанын сезіндім.

Бір кездері өмірге толы болған,

Бір кездері өмірдің өзі…

Аспан астындағы құстар қараңғыда құлады,

Күшінен айырылған қанаттары оларды енді көтере алмайды...

Құстардың сайраған үні өшті,

Бірте-бірте қайтыс болды, оның барлық қуанышты симфониясы бар ...

Жабайы аңдар енді көрілмейді,

Олар мәңгілікке тыныштық табу үшін өз қораларына оралды...

гектар гүлді шалғындар,

Гүлдер басын жерге иді,

Барлығы жерге оралды…

Тек ошағандар мен тікенектер әлі де тік тұр

Мен солған раушан  дай тұрамын 

Менің ауыртпалығыммен жалғыз…

Қайғыға толы, жараланған және ұмытылған…

Бірақ әрқашан менің есімде

Ешқашан өшпейтін Үміт…