Lingering in an Imprint Haunting - Carach Angren

Kill!

Here I walk down this godless trench where the corpses sink forever into

shallow marshy grounds

I can’t remember confronting these extreme forms of violence

Knee-deep in mud, where skies weep leaden tears and blood

It’s hard to breathe within this thick cloak of sulfurous mist conjuring

slaughtering soldiers into sickening silhouettes

From this forsaken battlefield no soul can be dismissed

As if the devil is in charge, giving orders from the depths of the abyss

Goddamn!

It’s coming hard, fire fight and waves of bombardments blowing soil,

bone and flesh apart

Running to survive maybe the last private still alive

Suddenly it stops.

I turn and see no enemy.

there’s nothing behind me!

I can’t believe my eyes.

I can’t believe what I see

A timeless, frozen scenery where nature stands still!

Except for me!

So strange to see a still image of this infernal reality

Staring at shrapnel and bullets with an incomplete journey

When suicide burdens my mind, I’m startled by a horrible screaming from behind,

luring me to a spot where a friend of my platoon walked into an ambush,

he screamed: «please kill me!

Charlie’s coming soon!»

My 1911 is too loud, that’s why I reach for the knife

Then, again, hesitation!

I cannot take his life!

Goddamned fucking gooks!

He’s captured by the enemy

Dragged away for days of torture, screaming these last words at me

«You son of a whore should be terrified!

In this hell I’ll wait for you!»

And right before I step on that mine I ask myself: «did he just spoke the truth?

Briefly I comprehend, all this time I was damned

His grudge keeps me in hell for eternity

Every time I die he waits for me

This is my destiny

Өлтір!

Міне, мен мәйіттер мәңгілікке батып кететін құдайсыз траншеядан төмен түсіп келемін

таяз батпақты жерлер

Зорлық-зомбылықтың мұндай экстремалды түрлерімен бетпе-бет келгенім есімде жоқ

Аспан қорғасын көз жасы мен қан жылап жатқан тізеге дейін балшық

Күкіртті тұманның осы қалың жамылғысымен тыныс алу қиын

сарбаздарды жан түршігерлік силуэттерге сою

Бұл тасталған ұрыс даласынан бірде-бір жанды жіберіп алу мүмкін емес

Тұңғиық тұңғиығынан бұйрық беріп, шайтан басқарып тұрғандай.

Қарғыс атсын!

Қатты келе жатыр, өрт және бомбалау толқындары топырақты соғып жатыр,

сүйек пен ет бөлек

Тірі қалу үшін жүгіру, мүмкін, тірі қалған соңғы жеке тұлға

Кенет тоқтады.

Мен бұрылып      жау                                 жа�   көрмеді.

менің артымда ештеңе жоқ!

Мен өз көзіме сенбеймін.

Мен көргеніме сене алмаймын

Табиғат тоқтап тұрған  уақытсыз, мұздатылған пейзаж!

Менен басқа!

Бұл азғындық шындықтың қимылсыз бейнесін көру біртүрлі

Аяқталмаған саяхаттағы снарядтар мен оқтарға қарау

Өз-өзіне қол жұмсау санама ауыртпалық түсіргенде, артымнан  қорқынышты айқайдан шошып кетемін,

Мені взводымның досы тұтқынға түскен жерге апарып,

ол: «Өтінемін, мені өлтір!

Чарли жақында келеді!»

Менің 1911 жылым өте қатты, сондықтан мен пышаққа жетемін

Содан кейін, тағы да, екіталай!

Мен оның өмірін ала алмаймын!

Қарғыс атқылаған ақымақтар!

Ол жаудың қолына түсті

Маған осы соңғы сөздерді айтып, күндер қынап сүйретіп жүрді

«Ей, жезөкшенің баласы қорқып кетуің керек!

Мен сені осы тозақта күтемін!»

Мен сол кенішімді баспас бұрын өзіме сұрақ қоямын: «Ол жаңа ғана шындықты айтты ма?

Қысқаша түсіндім, осы уақыт бойы мен қарғысқа ұшырадым

Оның өшпенділігі мені мәңгілікке тозақта сақтайды

Мен өлген сайын ол мені күтеді

Бұл менің тағдырым