Солнце догонит (На железных собаках) - Братья Карамазовы

После ночи открываешь глаза,

Ты жив, тебе опять повезло.

По каменным венам длинных улиц

Город манит тебя сквозь окно.

Бесконечный обряд: на работу — домой,

И зима пролетает в подземках метро.

И ни капли тепла от больных фонарей,

Только как-то уж быстро стало взрослым лицо.

На железных собаках прочь от чумных городов,

На железных собаках вдаль от тебя и от слов.

На железных собаках солнце догонит меня,

И тебя, может быть, и тебя.

А ночью, закрывая глаза,

Ты снова боишься уж несколько лет,

Что в этот раз навсегда

Печальный Господь выключит свет.

На железных собаках прочь от чумных городов,

На железных собаках вдаль от тебя и от слов.

На железных собаках солнце догонит меня,

И тебя, может быть, и тебя.

На железных собаках прочь от чумных городов,

На железных собаках вдаль от тебя и от слов.

На железных собаках солнце догонит меня,

И тебя, может быть, и тебя.

Түннен кейін көзіңді ашасың

Тірі екенсің, тағы да жолы болдың.

Ұзын көшелердің тас тамырлары арқылы

Қала сізді терезеден шақырады.

Шексіз рәсім: жұмысқа - үйге,

Ал қыс мезгілі метроларда ұшады.

Ауру шамдардан бір тамшы жылу емес,

Тек әйтеуір бет тез есейіп кетті.

Оба қалаларынан алыс темір иттерге,

Сізден және сөзден алыс темір иттерге.

Темір иттерде күн мені басып озады,

Ал сен, мүмкін сен.

Ал түнде көзімді жұмып,

Сіз бірнеше жыл бойы тағы қорқып кеттіңіз

Бұл уақыт мәңгілік

Қайғылы Жаратқан Ие жарықты өшіреді.

Оба қалаларынан алыс темір иттерге,

Сізден және сөзден алыс темір иттерге.

Темір иттерде күн мені басып озады,

Ал сен, мүмкін сен.

Оба қалаларынан алыс темір иттерге,

Сізден және сөзден алыс темір иттерге.

Темір иттерде күн мені басып озады,

Ал сен, мүмкін сен.