Джаз - Братья Карамазовы

Джаз не я, и флейта не моя.

На бензозаправке покупаю дрова -мне не хватает тепла.

Мне не хватает тебя, у открытых дверей, мягких вагонов, обесточенных дней.

Джаз не, я и микрофон — не мой.

Воздух, воздух заливает меня, то ли войной, то ли весной.

Должно быть там, за горой — шаркает наше с тобой навсегда.

Я стекла бинокля протираю травой и щурюсь в дорогу, а затем - в небеса.

И вот, где-то вдали, подымаясь в пыли,

Шеренги солдат, я не вижу — чужие или свои.

Я кричу им: «Я здесь, подождите меня»,

А в ответ: «Первый взвод заряжай, и огня!»

Джаз менікі емес, флейта менікі емес.

Мен жанармай құю станциясынан отын сатып аламын - менде жылу жоқ.

Мен сені сағындым, ашық есіктерде, жұмсақ көліктерде, қуатсыз күндерде.

Джаз менікі емес, микрофон менікі емес.

Ауа, ауа мені не соғыспен, не көктеммен толтырады.

Ол сонда болуы керек, таудың арғы жағында - бізді мәңгілікке сенімен араластырады.

Дүрбінің көзілдірігін шөппен сүртіп, жолға, сосын аспанға көзімді қысып қараймын.

Ал енді, алыс жерде, шаңға көтеріліп,

Мен әскерилердің қатарын көрмеймін - бейтаныс немесе менікі.

Мен оларға: «Мен келдім, мені күтіңіз» деп айқайлаймын.

Және жауап ретінде: «Бірінші взводты зарядтаңыз және атыңыз!»