Исповедь - Ассаи

-Здравствуй!

- Вам тоже здоровья.

Я пришёл поделиться болью.

- Что за боль у тебя?

- Острая.

Это вершина айсберга, моё прошлое.

Белое солнце, мне не снятся сны,

И та река теперь одна.

Моя семья верит в Бога,

А я будто бы сам Бог-то самое первое слово.

Я вижу людей, покинувших нас.

Они молчат, не отрывая взгляда.

Клятвы хором: "Вы потеряли веру и тот мир, сотканный Богом".

Я слышу голоса людей, они меня пугают, скажите что это?

Вот.

И я не знаю.

Луна полная, исповедь долгая.

Дни мои верёвками тёртыми.

Я хочу рассказать, открыть душу,

- Но чтобы слышать, нужно слушать.

-Я плохо понимаю Вас.

-Кто родители?

и кто открыл тебе мир, что пресытился?

-Отец тридцатых, мать Любовь,

Мать матери больна, и кровь её течёт во мне,

стирая грани в море моих видений.

А мы вдохнули прошлогодний снег.

Вниз, тихо по лестнице.

И мир казался больше, чем есть.

Фиолетовые тени, стелла памяти или мраморный бюст болезней.

Желтая краска раньше была чёрной,

А я был чистым, голосом души своей.

В ожидании, лейся вода, придёт весна и к нам, зелёными красками.

Как можно потерять веру, если не было?

-Это как стать небом, сын.

- Этот мир моим никогда не был.

И мы уплывали в леса по небу, подальше от людей.

Но мы внутри не нашли ничего, кроме детских слов.

-Произнесите молитву скорей.

И я уйду.

Холодом греет сердца трёх.

Смыты чёткие грани,

грубое сердце скребётся наружу, просит выпустить.

Внутри резали мякоть острые бритвы,

А я просил о пощаде:"Выпусти".

Смыты чёткие грани,

грубое сердце скребётся наружу, просит выпустить.

Внутри резали мякоть острые бритвы,

А я просил о пощаде:"Выпусти".

Спальный.

Аптеки провожали молодых дам.

Но мы не плавили там.

Я одиноким стать не хотел никогда.

Знаю, глупо скулить вот так, кипеть.

После храма мысли в небе:

как я мог за эти годы впитать демона-гения?

Бежать от страха, хотя бояться нужно себя,

Сгибаясь в очередях.

Поговорите со мной.

Я точно знаю, куда текут реки, но никто не верит.

Хочу писать слова только для души,

Хочу вернуть друзей и никуда не спешить.

Я предавал и был слабым,

бросал, хотел покинуть мир навсегда.

Жил под именами героев, и падал так глубоко,

и мне казалось, я там укроюсь.

Желал жён друзей, завидовал,

в мыслях убивал, проклиная мир этот.

Боль моя в этих словах.

Я никому не говорил никогда, вы первый, знайте.

Перед глазами имена, слёзы отольются.

Я бесконечно должен вам.

Он медленно встал под колокольный звон.

И я увидел слёзы отца своего.

Смыты чёткие грани,

грубое сердце скребётся наружу, просит выпустить.

Внутри резали мякоть острые бритвы,

А я просил о пощаде:"Выпусти".

Смыты чёткие грани,

грубое сердце скребётся наружу, просит выпустить.

Внутри резали мякоть острые бритвы,

А я просил о пощаде:"Выпусти".

-Сәлеметсіз бе!

-Сенің де сау бол.

Мен азапты бөлісуге келдім.

-Қандай ауырып тұрсың?

- Өткір.

Бұл айсбергтің ұшы, менің өткенім.

Ақ күн, мен армандамаймын

Ал бұл өзен қазір жалғыз.

Менің отбасым Құдайға сенеді

Ал мен, Құдайдың өзі сияқты, ең бірінші сөз.

Бізді тастап кеткен адамдарды көремін.

Олар көздерін алмай, үндемейді.

Хормен ант беру: «Сенімнен айырылдың, Құдайдың тоқыған дүниесі».

Мен адамдардың дауысын естимін, олар мені қорқытады, айтыңызшы, бұл не?

Мұнда.

Ал мен білмеймін.

Ай толды, мойындау ұзақ.

Менің күндерім арқанмен өтеді.

Айтқым келеді, жанымды ашамын,

Бірақ есту үшін тыңдау керек.

-Мен сені жақсы түсінбеймін.

-Ата-анасы кім?

ал саған дүниені кім ашты, сен тойып қалдың?

-Отызыншы жылдардың әкесі, Махаббат ана,

Анамның анасы ауырып жатыр, оның қаны менде ағып жатыр,

менің көзқарастарымның теңізіндегі сызықтарды бұлдырату.

Ал былтырғы қармен тыныстадық.

Тыныш баспалдақпен төмен түс.

Ал әлем одан да үлкен болып көрінді.

Күлгін көлеңкелер, естелік стела немесе аурулардың мәрмәр бюсті.

Сары бояу бұрын қара түсті

Ал мен таза едім, жанымның үні.

Алдын ала, су құйып, бізге көктем келеді, жасыл түстермен.

Сенім болмаса, сен қалай жоғалтуға болады?

– Жәннатта болғандай, балам.

Бұл дүние ешқашан менікі болған емес.

Ал біз адамдардан алыс аспандағы ормандарға жүзіп кеттік.

Бірақ іштей бала сөзінен басқа ештеңе таппадық.

- Тез дұға оқы.

Ал мен кетемін.

Суық үшеуінің жүрегін жылытады.

Таза жиектері жуылады

дөрекі жүрек сыртқа тырналады, шығаруды сұрайды.

Өткір ұстаралар етін кеседі,

Ал мен: «Мені шығар» деп рақым сұрадым.

Таза жиектері жуылады

дөрекі жүрек сыртқа тырналады, шығаруды сұрайды.

Өткір ұстаралар етін кеседі,

Ал мен: «Мені шығар» деп рақым сұрадым.

Ұйықтау.

Дәріханалар жас ханымдарды шығарып салды.

Бірақ біз сонда еріген жоқпыз.

Мен ешқашан жалғыз болғым келмеді.

Білемін, бұлай шырылдау ақымақтық.

Аспандағы ой ғибадатханасынан кейін:

Мен жылдар бойы данышпан жынды қалай жұтып қойдым?

Қорқыныштан қаш, бірақ өзіңнен қорқу керек,

Сызықтар бойынша иілу.

Менімен сөйлесші.

Мен өзендердің қай жерде ағып жатқанын нақты білемін, бірақ ешкім сенбейді.

Тек жанға арнап сөз жазғым келеді,

Ешқайда асықпай, достарымды қайтарғым келеді.

Мен опасыздық жасадым және әлсіз болдым

лақтырды, дүниеден мәңгілікке кеткісі келді.

Батырлар атымен өмір сүріп, соншалықты тереңге түсті

мен сонда тығылатын сияқты көрінді.

Ол достарының әйелдерін қалайды, қызғанышпен,

ойларында бұл дүниені қарғап өлтірді.

Менің мұңым осы сөздерде.

Ешкімге айтпадым, алдымен өзің білесің.

Есімдердің көз алдында жасы төгіледі.

Мен саған шексіз қарыздармын.

Қоңыраудың дыбысына баяу орнынан тұрды.

Ал мен әкемнің көз жасын көрдім.

Таза жиектері жуылады

дөрекі жүрек сыртқа тырналады, шығаруды сұрайды.

Өткір ұстаралар етін кеседі,

Ал мен: «Мені шығар» деп рақым сұрадым.

Таза жиектері жуылады

дөрекі жүрек сыртқа тырналады, шығаруды сұрайды.

Өткір ұстаралар етін кеседі,

Ал мен: «Мені шығар» деп рақым сұрадым.