Случай в Сибири - Александр Башлачёв

Пока дышу, пока пою и пачкаю бумагу

Я слышу звон.

На том стою.

А там глядишь — и лягу.

Бог даст — на том и лягу.

К чему клоню?

Да так, пустяк.

Вошел и вышел случай.

Я был в Сибири.

Был в гостях.

В одной веселой куче.

Какие люди там живут!

Как хорошо мне с ними!

А он… Не помню, как зовут.

Я был не с ним.

С другими.

А он мне — пей!

— и жег вином.

— Кури!

— и мы курили.

Потом на языке одном о разном говорили.

Потом на языке родном о разном говорили.

И он сказал: — Держу пари — похожи наши лица,

Но все же, что ни говори, я — здесь, а ты — в столице.

Он говорил, трещал по шву: мол, скучно жить в Сибири.

Вот в Ленинград или в Москву…

Он показал бы большинству

И в том и в этом мире.

— А здесь чего?

Здесь только пьют.

Мечи для них бисеры.

Здесь даже бабы не дают.

Сплошной духовный неуют

Коты как кошки, серы.

— Здесь нет седла, один хомут.

Поговорить — да не с кем.

Ты зря приехал.

Не поймут.

Не то, что там — на Невском.

— Ну как тут станешь знаменит —

Мечтал он сквозь отрыжку.

Да что там у тебя звенит?

— Какая мелочишка?

Пока я все это терпел и не спускал ни слова,

Он взял гитару и запел.

Пел за Гребенщикова.

Мне было жаль себя, Сибирь, гитару и Бориса.

Тем более, что на Оби мороз всегда за тридцать.

Потом окончил и сказал, что снег считает пылью.

Я встал и песне подвязал оборванные крылья.

И спел свою, сказав себе: — Держись!

— играя кулаками.

А он сосал из меня жизнь глазами-слизняками.

Хвалил он: — Ловко врезал ты по ихней красной дате.

И начал вкручивать болты про то, что я — предатель.

Я сел, белее, чем снега.

Я сразу онемел как мел.

Мне было стыдно, что я пел.

За то, что он так понял.

Что смог дорисовать рога, что смог дорисовать рога

Он на моей иконе.

— Как трудно нам — тебе и мне — шептал он,

Жить в такой стране и при социализме.

Он истину топил в говне.

За клизмой ставил клизму.

Тяжелым запахом дыша,

Меня кусала злая вша.

Чужая тыловая вша.

Стучало в сердце.

Звон в ушах.

— Да что там у тебя звенит?

И я сказал: — Душа звенит.

Обычная душа.

— Ну ты даешь… Ну ты даешь!

Чем ей звенеть?

Ну ты даешь —

Ведь там одна утроба.

С тобой тут сам звенеть начнешь.

И я сказал: — Попробуй!

Ты не стесняйся.

Оглянись.

Такое наше дело.

Проснись.

Да хорошо встряхнись.

Да так, чтоб зазвенело.

Зачем живешь?

Не сладко жить.

И колбаса плохая.

Да разве можно не любить?

Вот эту бабу не любить, когда она такая!

Да разве ж можно не любить?

Да разве ж можно хаять?

Не говорил ему за строй.

Ведь сам я — не в строю.

Да строй — не строй.

Ты только строй.

А не умеешь строить — пой.

А не поешь — тогда не плюй.

Я — не герой.

Ты — не слепой.

Возьми страну свою.

Я первый раз сказал о том, мне было нелегко.

Но я ловил открытым ртом родное молоко.

И я припал к ее груди, я рвал зубами кольца.

Была дорожка впереди.

Звенели колокольца.

Пока пою, пока дышу, дышу и душу не душу,

В себе я многое глушу.

Чего б не смыть плевка?!

Но этого не выношу.

И не стираю.

И ношу.

И у любви своей прошу хоть каплю молока.

Мен дем алып жатқанда, ән айтып, қағазды ластап жатқанда

Мен қоңырауды естимін.

Мен осында тұрмын.

Ал сен сонда қара, мен жата беремін.

Құдай қаласа, соған жата беремін.

Мен не нәрсеге сүйенемін?

Иә, бұл қоқыс.

Іс енгізілді және шықты.

Мен Сібірде болдым.

қонақта болды.

Бір көңілді үйіндіде.

Онда қандай адамдар тұрады!

Мен олармен қаншалықты жақсымын!

Ал ол... есімі есімде жоқ.

Мен онымен болған жоқпын.

Басқалармен.

Және ол маған ән айтады!

- және шараппен жағылды.

— Кури!

- және біз темекі шегетінбіз.

Содан кейін олар бір тілде әртүрлі нәрселерді айтты.

Содан кейін олар ана тілінде әртүрлі нәрселер туралы әңгімелесті.

Ол былай деді: - Біздің бет-жүзіміз ұқсас,

Бірақ бәрібір, не десең де, мен осындамын, сен астанадасың.

Ол сөйледі, тігісін жарып жіберді: Сібірде тұру қызықсыз дейді.

Мұнда Ленинградта немесе Мәскеуде ...

Ол көбін көрсететін еді

Және бұл және бұл дүниеде.

-Ал мұнда не бар?

Олар мұнда тек ішеді.

Қылыштар олар үшін моншақ.

Бұл жерде әйелдерге де бермейді.

Толық рухани күйзеліс

Мысықтар мысық сияқты, сұр.

«Бұл жерде ер-тоқым жоқ, тек жағасы бар.

Сөйлесіңіз - бірақ ешкіммен емес.

Бекер келдің.

Олар түсінбейді.

Ондай емес - Невскийде.

- Ал, мұнда қалай атақты боласың?

Ол кекіру арқылы армандады.

Иә, сіз үшін қоңырау не?

- Қандай кішкентай нәрсе?

Осының бәріне шыдап, үндемесем де,

Ол гитараны алып ән айтты.

Гребенщиковқа арнап ән айттым.

Мен өзімді, Сібірді, гитара мен Бористі аядым.

Оның үстіне Обьде аяз әрқашан отыздан асады.

Сосын сөзін аяқтап, қарды шаң деп есептейтінін айтты.

Орнымнан тұрып, сынған қанатты әнге байладым.

Ал ол өз-өзіне: - Ұста!

- жұдырықпен ойнау.

Және ол менің өмірімді жалқау көздерімен сорды.

Ол мақтады: - Сен олардың қызыл датасын ептілікпен ұрдың.

Және ол менің сатқын екенімді әйгілей бастады.

Мен отырдым, қардан да аппақ.

Мен бірден бордай ұйып қалдым.

Ән айтқаныма ұялдым.

Ол түсінгені үшін.

Мен мүйізді бітіре аламын деп, мүйізді бітірдім

Ол менің белгішемде.

«Біз үшін – сен де, мен үшін – қандай қиын – ол сыбырлады:

Осындай елде және социализм кезінде өмір сүру.

Ол шындықты боққа батырып жіберді.

Ол клизмадан кейін клизма жасады.

Ауыр иіспен тыныс алу

Мені зұлым бит шағып алды.

Бөтен артқы бит.

Жүректе соғып тұрды.

Құлақта шырылдау.

- Иә, ол жерде не шырылдап жатыр?

Мен: «Жан шырылдап жатыр.

Қарапайым жан.

- Ал, бересің... Жарайды, бересің!

Ол не шақыруы керек?

Сенде айтады екенсің -

Өйткені, бір жатыр бар.

Сізбен бірге сіз өзіңізге қоңырау шала бастайсыз.

Мен айттым: - Байқап көріңіз!

Ұялма.

Айналаңызға қараңыз.

Біздің шаруамыз осындай.

Ояну.

Иә, жақсылап шайқаңыз.

Иә, шырылдауы үшін.

Неге өмір сүресің?

Өмір сүру тәтті емес.

Ал шұжық нашар.

Сүймеу мүмкін бе?

Бұл әйелді мұндай кезде жақсы көрмеу!

Иә, сүймеу мүмкін бе?

Иә, мін іздеуге бола ма?

Оған кезекке тұруды айтқан жоқ.

Өйткені, мен өзім қатарда емеспін.

Иә, құрастыру - салма.

Сіз жай ғана саласыз.

Құрылысты білмесең, ән айт.

Тамақ ішпесеңіз, түкірмеңіз.

Мен батыр емеспін.

Сіз соқыр емессіз.

Еліңді ал.

Бірінші рет айтқанымда маған оңай болған жоқ.

Бірақ мен өз сүтімді аузыммен ұстадым.

Ал мен оның кеудесіне құладым, сақиналарды тісіммен жыртып алдым.

Алда жол бар еді.

Қоңыраулар соғылды.

Мен ән айтып, дем алғанша, мен дем аламын және менің жаным менің жаным емес,

Мен өз ішімде көп үнсіз қалдым.

Неге түкірікті жууға болмайды?!

Бірақ мен шыдай алмаймын.

Ал мен өшірмеймін.

Ал мен киемін.

Ал мен махаббатымнан бір тамшы сүт сұраймын.