Посошок - Александр Башлачёв

Эх, налей посошок, да зашей мой мешок-

На строку — по стежку, а на слова — по два шва.

И пусть сырая метель все кроит канитель

И пеньковую пряжу плетет в кружева.

Отпевайте немых!

А я уж сам отпоюсь.

А ты меня не щади — срежь ударом копья.

Но гляди — на груди повело полынью.

Расцарапав края, бьется в ране ладья.

И запел алый ключ, закипел, забурлил,

Завертело ладью на веселом ручье.

А я еще посолил, рюмкой водки долил,

Размешал и поплыл в преисподнем белье.

Так плесни посошок, да затяни ремешок

Богу, Сыну и Духу весло в колесо.

И пусть сырая метель мягко стелет постель

И земля грязным пухом облепит лицо.

Перевязан в венки мелкий лес вдоль реки.

Покрути языком — оторвут с головой.

У последней заставы блеснут огоньки,

И дорогу штыком преградит часовой.

— Отпусти мне грехи!

Я не помню молитв.

Но если хочешь — стихами грехи замолю,

Но объясни — я люблю оттого, что болит,

Или это болит оттого, что люблю?

Ни узды, ни седла.

Всех в расход.

Все дотла.

Но кое-как запрягла.

И вон — пошла на рысях!

Не беда, что пока не нашлось мужика.

Одинокая баба всегда на сносях.

И наша правда проста, но ей не хватит креста

Из соломенной веры в «спаси-сохрани».

Ведь святых на Руси — только знай выноси.

В этом высшая мера.

Скоси-схорони.

Так что ты, брат, давай, ты пропускай, не дури!

Да постой-ка, сдается и ты мне знаком…

Часовой всех времен улыбнется: — Смотри!

-

И подымет мне веки горячим штыком.

Так зашивай мой мешок, да наливай посошок!

На строку — по глотку, а на слова — и все два.

И пусть сырая метель все кроит белый шелк,

Мелко вьет канитель да плетет кружева…

Таяқты құйып, сөмкемді тігіп ал -

Жолға – тігіс, ал сөзге – екі тігіс.

Ал дымқыл боран ригмаролды кесіп тастасын

Ал кендір жіптен шілтер тоқыңыз.

Мылқау ән айт!

Ал мен өзім ішемін.

Ал сен мені аямайсың – найзаның ұшымен кесіп ал.

Бірақ қараңызшы – кеудеде жусан бар екен.

Шеттерін тырнап, қайық жараны соғады.

Ал қызыл кілт ән айтты, қайнады, қайнады,

Қайық көңілді ағынмен айналды.

Мен сонымен қатар бір стақан арақпен толтырылған тұз қостым,

Ол оны араластырып, іш киіммен жүзді.

Сондықтан таяқшаны шашыратып, белдікті қатайтыңыз

Құдайдың, Ұлдың және Рухтың дөңгелекте ескектері бар.

Ал дымқыл боран төсек жайласын

Ал жер бетіңді лас мамықпен жабады.

Өзен бойындағы шағын орман гүл шоқтарына байланған.

Тіліңізді бұраңыз - олар сіздің басыңызды жұлып алады.

Соңғы заставада шамдар жыпылықтайды,

Ал күзетші жолды штыкпен жауып тастайды.

- Менің күнәларымды кешір!

Дұғалар есімде жоқ.

Бірақ егер қаласаң, мен күнәлар үшін аяттармен дұға етемін,

Бірақ түсіндіріңіз - мен жақсы көремін, өйткені ол ауырады,

Әлде сені сүйгенім үшін ауырады ма?

Жүзі жоқ, ер-тоқым жоқ.

Әркім өз есебінен.

Бәрі төмен.

Бірақ әйтеуір күшейіп кетті.

Ал сыртқа - жүгіруге шықты!

Ол кісінің әлі табылмағаны маңызды емес.

Жалғыз әйел әрқашан бос жүреді.

Ал біздің шындық қарапайым, бірақ оған крест жеткіліксіз

Саман сенімнен «сақтау-сақтау».

Өйткені, Ресейдегі әулиелер - тек шыдауды біледі.

Бұл ең жоғары көрсеткіш.

Шөп шабу.

Ендеше сен, ағайын, кел, аттап кет, ақымақ болма!

Иә, күте тұрыңыз, сіз маған таныс сияқтысыз ...

Әр заманның күзетшісі күлімсіреп: «Қараңдар!

-

Ал менің қабақтарымды ыстық штыкпен көтеріңіз.

Сондықтан менің сөмкемді тігіп, таяқты құйыңыз!

Жол үшін - бір жұтым, ал сөздер үшін - және екеуі де.

Ылғалды боран ақ жібекті кессін,

Гимпті жақсы бұрап, шілтерді тоқады ...