Near dark - Agathodaimon

This is a world blessed by the victims

Of carnal tragedy

The humans ritual of love and adoration

Dense-woven history

Sentiments decide existance, the artwork that I’ve bled

Bizarre she defined her presence

With the lament of the undead

When her eyes have bathed in danger

And the moon had new design

In the cradle of our desire all the blood has turned to wine

But the love no longer remained than just a stir to survive

In this labyrinth of perfidity for my mistress to recover

I’ll forever strive…

Dem Sterbenden — die Hoffnung

Dem Propheten — Der Fluch

Der Liebe — die Dichtung, die dem Sterben entsprung…

The night is crystal clear — words are sent from pictures

Sounds that I can’t hear — as weakness wins my body

Selling cheap my soul — and its bleeding heart

Eclipsing the whole — planet, history and light…

Sometimes, when the sun hides in the back of the earth

When the hungry souls, to whom pain gave birth

Embalm their coldness with the blood’s warmth… then

I can clearly hear the calling of a lonely and distant star

In the shade of the abhorrent

Yet in the still of the nights — In the still of the moment

When the moment dies

There she gently approaches

With the new meaning of life…

In a haze of hazard, in the withering chill

Baleful’s the passion, when hearts stand still

A flood of sentiments entwined

Rattle thru my falling soul

I slumber against the spirit of time

Like a stranger in a foreign world!

In a park, along the alleys, stained with blood and tears

In the hour, when dusk disperses

Its colors on the white statues

Then I’ll wander as a phantom of the posthumous regrets

And my fiery lips I’ll freeze

With the kiss of these unrivalled statues

«Si-n asta noapte sfirsese printr-un sarut

Poeme — agonizate de-un infinit si-un inceput»

«The all-engulfing dawn of habitude shows his claws again-

Do you still remember our oath?

— Til light do us part!?»

Come forth, Feline

Mere moment of melancholy

Drink deep of my desire

The quenchless fire

That unites our tameless embers…

Come forth, Feline

Tortured by our final duet

Let thy pale fingers slide on the petals of the flowers

That thee stained with mortal, coagulated blood…

On the walls, midnight closes even the stoical eyes

Of the unsleeping portraits

And the white-eye of a lonely candle falls asleep

Into its own startling solitude…

Silent heart desires

The balm that drives away the human waste

Oh come, infidel duchess

Shrouds of frost fall furiously down… of thee I taste again

Deciphering eternity of its ruined scripts

Of the tenebrious river I pleasantly sip

Upon lifeless leaves autumn has banished

Arises my lovelorn aura’s odyssey

«Un ornic cu rostiri funebre, suna amiaza-ndirjit

Iar ceru-mprastia tenebre, peste parcul amortit»

…Returned into that park as a whole

Under the questioning eyes of stars and heavens

Dreaming away on the lost love I’ve recovered

Death suddenly rises

Annoyed that he couldn’t save me He turns pale from envy

The seasons vanish and so does this story

As the same poets hand raises the pen

He pictured this spectacle with…

The actors fade on the dreary alleys of that elder park

Only two nightshades remaining —

Celebrating the sunset of ages while their sullen laughter

Lustfully haunts the mortal seeds of ruin…

Nights were crystal clear — words were sent from pictures

The colors have seared — these pages, whereas

The darkest hour revealed — the mysterious hand

Which dutifully sealed

This episode’s arcane End.

Бұл                     ж                                                                                                                                              Дýðýý                             Дýðýý  Дүние  Дүние                         Дүние    Дүние                              үл  Дүние

Тәндік трагедия

Адамдардың сүйіспеншілік пен табыну рәсімі

Тығыз тоқылған тарих

Сезімдер өмір сүруді шешеді, менің қаным тамған өнер туындысы

Біртүрлі ол өзінің қатысуын анықтады

Өлмегендердің жоқтауымен

Оның көздері қауіп                                                

Ал ай жаңа дизайнға ие болды

Тілегіміздің бесігінде қанның бәрі шарапқа айналды

Бірақ махаббат аман қалуға арналған толқу ғана қалды

Бұл опасыздық лабиринтінде менің қожайыным қалпына келтірілсін

Мен мәңгі талпынамын...

Дем Стербенден — өледі Хофнунг

Дем Пайғамбар — Der Fluch

Der Liebe — die Dichtung, die dem Sterben entsprung…

Түн мөлдір  — сөздер суреттерден жіберіледі

Мен ести алмайтын дыбыстар — денемді әлсіздік                                                                                                            |

Арзанға сатамын жанымды және оның қансыраған жүрегін

Бүкіл планетаны, тарихты және жарықты қамтыған…

Кейде, күн жердің артына тығылғанда

Аш жандардың, қайғыны тудырғанында

Олардың суықтығын қанның жылуымен бальзамдаңыз ... содан кейін

Мен жалғыз және алыс жұлдызды қоңырау шалуды анық біле аламын

Жиренішті көлеңкесінде

Әйтсе де түндердің тыныштығында          сәт  сәтінде 

Сәт өлгенде

Сол жерде ол ақырын жақындайды

Өмірдің жаңа мәнімен…

Қауіп-қатер тұманында, ызғарлы аязда

Балефуль - жүректер тоқтап тұрған кездегі құмарлық

Сезімдердің  тасқыны тоғысты

Құлаған жанымның діріл

Мен уақыт рухына қарсы ұйықтаймын

Шетелдік әлемдегі бейтаныс адам сияқты!

Саябақта, аллеялар бойында, қан мен көз жасына боялған

Ымырт тараған сағатта

Оның түстері ақ мүсіндерде

Содан кейін мен өлгеннен кейінгі өкініштердің елесі болып қызып кетемін

Ал отты еріндерім қатып қалады

Осы теңдесі жоқ мүсіндердің сүюімен

«Si-n asta noapte sfirsese printr-un sarut

Поэма — aponizate de-un infinit si-un input»

«Әдеттің таңы оның тырнақтарын тағы көрсетеді...

Біздің антымыз әлі есіңізде ме?

— Жарық жарылғанша біз бөлінеміз!?»

Алға шық, Фелин

 Меланхолия  сәті

Менің қалауымды терең ішіңіз

Сөнбейтін от

Бұл біздің иықсыз шоқтарымызды біріктіреді ...

Алға шық, Фелин

Біздің соңғы дуэтіміз азапталды

Бозарған саусақтарыңыз гүлдердің жапырақтарында сырғып жүрсін

Өлімді, ұйыған қанға боялғаның...

Қабырғаларда түн ортасы тіпті көзді жауып тастайды

Ұйқысыз портреттер туралы

Жалғыз шамның ақ көзі ұйықтап қалады

Таңқаларлық жалғыздыққа…

Үнсіз жүрек қалауы

Адамның қалдықтарын кетіретін бальзам

Келіңіздер, кәпір герцогиня

Аяз жамылғылары құлайды... сенен тағы да дәм татамын

Оның қираған сценарийлерінің мәңгілігін шешу

Қатты өзеннен бір жұтамын

Жансыз жапырақтарда күз сейілді

Менің сүйікті аураның одиссеясы пайда болады

«Un ornic cu rostiri funebre, suna amiaza-ndirjit

Iar ceru-mprastia tenebre, peste parcul amortit»

... бұл саябаққа тұтасымен оралды

Жұлдыздар мен аспанның сұраулы көздері астында

Қайтып оралған жоғалған махаббатымды армандадым

Өлім кенет көтеріледі

Мені құтқара алмағанына ренжіген ол қызғаныштан бозарып кетті

Жыл мезгілдері жоғалып кетеді және осы оқиға да жоғалады

Сол ақындардың қолы қалам көтергендей

Ол бұл көріністі суретке түсірді...

Актерлар сол ақсақал саябағындағы өңсіз аллеяларда әлсіреді

Тек екі түнгі көлеңке қалды —

Ғасырлардың күңгірт күлкілерімен күннің батуын тойлау

Қираудың өлетін тұқымдарын құштарлықпен қуалайды…

Түндер мөлдір болды — сөздер суреттерден жіберілді

Түстер қызып кетті — бұл беттер, ал

Ең қараңғы сағат анықталды — жұмбақ қол

Міндетті түрде мөрленген

Бұл эпизодтың қызықты соңы.