Sfintit cu roua suferintii - Agathodaimon

Cînd lumea se preschimbă-ntr-o umedă-nchisoare

În care-n van speranța, biet liliac se zbate

Lovindu-se de ziduri, cu-aripi șovăutoare

Și dînd mereu cu capu'-n tavanele surpate

Deodată, mînioase, prind clopote să sară

Și catre cer urlă-ngrozitoare

Lungi și nesfîrșite convoaie mortuare

Încet și fără muzici prin suflet trec mereu…

M-ați sfințit cu roua suferinții

Și mi-ați pus venin în sînge

Iar speranța-nvinsă plînge

Ca sufletul meu

Și mută-i gura-dulce a altor vremi

Cînd timpul crește-n urma mea

Iar eu mă-ntunec!

E-o oră grea și mare

Aripile-mi negre în ceruri se-ntind

Astfel lumea amuțește la-ntunecări solare

Astfel marea amuțește vulcane cînd s-aprind…

Cînd prin a vieții visuri oștiri de nori apar

A morții umbră slabă cu coasă și topor

Tăceți cum tac în spaimă, creștinii din popor

Cînd evul asfințește și dumnezeii mor!

Se mistuie-n moarte și durere

Văpaia care-n mine a strălucit

Ciudată întristare ce crește ca și marea

Pe-un țărm stîncos, pustiu…

Peste flăcări, peste fumuri, pe cadavre descărnate

Pe cîmpii deșerte, pe altare profanate

Vino, s-așezi pe ele tronul tău de oseminte

Înalță-te în culmea fumegîndelor morminte!

Căci eu nu mă las înrobit de tine, creștinule!

Дүние дымқыл түрмеге айналғанда

Қайсы бос үмітпен, бейшара жарқанат күреседі

Қабырғаларды қанаттарымен қағу

Әрқашан құлаған төбелерге бас изеді

Олар кенет ашуланып, қоңырау соғады

Ал аспанға ол қорқынышты айғайлайды

Ұзын және шексіз мәйітхана колонналары

Баяу және музыкасыз мен әрқашан жан дүниеммен өтемін ...

Сен мені қасіреттің шықымен қасиетті еттің

Ал сен менің қаныма у жібердің

Ал жеңілген үміт жылайды

Менің жаным сияқты

Ал басқа заманның тәтті аузын қозға

Артымда уақыт өткенде

Ал мен қараңғыланып бара жатырмын!

Бұл қиын және үлкен сағат

Қара қанаттарым көкке созылған

Осылайша әлем қараңғыда үнсіз қалады

Осылайша, теңіз жанартаулар жанған кезде олардың үнін өшіреді ...

Түстер армандаған кезде бұлт әскерлері пайда болады

Орақ пен балта бар ажалдың әлсіз көлеңкесі

Мәсіхшілер қорқыныштан үндемегендей, үндемеңіз

Заман жетіп, құдайлар өлгенде!

Ол жанып өліп, ауырады

Ішімде жарқыраған жалын

Теңіздей өскен біртүрлі мұң

Жартасты, елсіз жағалауда…

Жалынның үстінде, түтіннің үстінде, арық мәйіттердің үстінде

Шөл далада, қорланған құрбандық үстелдерінде

Кел, сүйектен тұратын тағыңа отыр

Темекі шегетін бейіттердің басына көтеріліңіз!

Өйткені мен сенің құлдығыма түсуге жол бермеймін, Кристиан!