Алессандро - АДО

В сплетеньи ив и платанов где слово слабее, чем взгляд,

Течет река Серезм в долине синих гирлянд.

Там руки мужчины сильнее,

Там женщина легче, чем тень,

Там дети людей и дети птиц

Помнят своих матерей.

Все там живут по часам старца из бухты Ламанд.

Он — ровесник реки Серезм в долине гирлянд.

Глаза его были бесцветны,

Потому что видели все

Слово, шаланда и ветер —

Это все, что было свое.

Старые люди искали в нем слово,

Юноши — ветер и свет.

Последний хлеб не был убран,

Последний куплет не был спет.

Смерть появилась не сразу,

Смерть открывала свой счет.

Он ей сказал — пусть люди уйдут,

Он один не уйдет

Алессандро, Алессандро,

Я не успел закрыть глаза.

Я увидел твое последнее слово,

Последней была слеза.

Последним таким было небо,

Последней такой была ночь,

Рука, покачнувшая лодку,

Рука, ласкавшая дочь.

Көрінгеннен сөзі әлсіз тал мен шынардың тоғысқан жерінде.

Көгілдір гирляндтар алқабында Серезм өзені ағып жатыр.

Онда адамның қолы күштірек

Онда әйел көлеңкеден жеңіл,

Адамдардың балалары мен құстардың балалары бар

Аналарын еске ал.

Ондағылардың бәрі Ламанд Бейдегі қарияның сағатымен өмір сүреді.

Ол Гарланд алқабындағы Серезм өзенімен құрдас.

Оның көздері түссіз болды

Өйткені барлығы көрген

Сөз, жел және жел -

Осының бәрі менікі болды.

Қарттар одан сөз іздеді,

Жас жігіттер жел мен жарық.

Соңғы нан алынбады,

Соңғы өлең айтылмады.

Өлім бірден пайда болған жоқ

Өлім өз есебін ашты.

Ол оған айтты - адамдар кетсін,

Ол жалғыз кетпейді

Алессандро, Алессандро,

Көзімді жұмып үлгермедім.

Мен сенің соңғы сөзіңді көрдім

Соңғысы көз жасы болды.

Аспан соңғы болды

Соңғы түн болды

Қайықты тербеткен қол

Қызын сипап тұрған қол.