Это было давно, лет 17 назад - Жанна Бичевская

Это было давно:

Лет семнадцать назад,

Вёз я девушку трактом почтовым.

Круглолица, бела,

Словно тополь стройна,

И покрыта платочком шелковым.

Попросила она,

Чтобы песню ей спел

Я запел, и она подхватила.

А кругом тишина,

Только я да она

И луна так лукаво светила.

Вдруг, казачий разъезд

Перерезал нам путь

Тройка быстрая вкопано встала.

Кто-то выстрелил вдруг

Прямо в девичью грудь,

И она как цветочек завяла.

Перед смертью она

Признавалася мне,

От жандармов я нынче бежала,

Но злодейка судьба

Здесь настигла меня,

И навеки она замолчала.

Там в дали за рекой

Холм высокий стоит,

Холм высокий, поросший травою.

А под этим холмом

Крепко девица спит,

Что взяла мою песню с собою.

Бұл бұрында болған:

Осыдан он жеті жыл бұрын

Мен қызды пошта арқылы алып бара жатқанмын.

томпақ, ақ,

Жіңішке теректей,

Және жібек орамалмен жабылған.

Ол сұрады

Оған ән айту

Мен ән айттым, ол көтерді.

Ал айнала тыныштық

Тек мен және ол

Ал ай қулықпен жарқырап тұрды.

Кенет казак патруль

жолымызды кесті

Үштік тез орнынан тұрды.

Біреу кенеттен атып кетті

Дәл қыздың кеудесіне

Ал ол гүл сияқты солып қалды.

Өлім алдында ол

Маған мойындады

Бүгін мен жандармдардан қаштым,

Бірақ зұлым тағдыр

Міне мені басып алды

Және ол мәңгілікке үнсіз қалды.

Сол жерде өзеннің арғы жағында

Төбе биік

Төбе биік, шөп басқан.

Ал мына төбенің астында

Қыз тыныш ұйықтап жатыр

Бұл менің әнімді өзімен бірге алып кетті.