Обман - Дельфин

Перебирая пальцами золотыми, тонкими,

В комнате призванной, сохранить, тишину в темноте.

Солнце сквозь щель, занавешенных окон пинцета, иголками,

Отбирает пылинки для савана те.

Что улягутся душным, пушистым узором тайны,

На нефритовой маске бывшего, чьим-то лица.

И каждая из миллиардов окажется не случайной

В искусном рисунке, застенчивого творца.

Время в засохших соцветиях полыни прошлого,

Облетают, роняя мгновений несвязных пыль.

Танцуя над пошлостью труп, торжественно и осторожно.

Танец бессмертия — космическую кадриль.

Утопленник в глубине темноты заклинаний,

Висящий на тонкой, натянутой нити луча.

Безжалостность чьих-то разрозненных воспоминаний,

Молчаньем своим пробуждает, сквозь зубы крича.

Всплеск открывшихся в сон дверей,

Жестокости ламп — электрическая беспощадность.

Мы входим с единственным экспонатом в музей,

Мы чувствует жизни жадность.

За смазанной акварелью лиц — улыбки прячем,

Падаем ниц к ногам дохлой клячи.

Завтрашнего дня искры шипят в уголках глаз,

Кажется воздух вдыхаем чистый — пыль оседает в нас.

Сумерки смотрят в долгое снежное поле,

Сквозь грохот снежинок, слышу о помощи крик.

И будто откуда-то сверху, что-то странно живое,

Смотрит мне в душу в этот пронзительный миг.

Всё очевидно бессмысленно и всё, что было,

И всё что будет не важно, и не имеет цены.

Но почему-то так искренне, сердце моё грустило,

Под черной рубашкой, слева от центра груди.

Алтын, жіңішке саусақтармен саусақпен,

Қараңғыда тыныштық сақтауға арналған бөлмеде.

Жарық арқылы күн, пинцетпен, инелермен жабылған терезелер,

Жабық үшін шаң бөлшектерін таңдайды.

Құпиялардың тұнық, үлпілдек өрнегімен не бітірер,

Бұрынғы нефрит маскасында, біреудің жүзі.

Ал миллиардтардың әрқайсысы кездейсоқ болмайды

Шебер суретте, ұялшақ жасаушы.

Өткендегі кептірілген жусан гүлшоғырларындағы уақыт,

Олар бір-біріне сәйкес келмейтін шаңды түсіріп, айнала ұшады.

Мәйіттің арсыздығына салтанатты түрде және сақтықпен билеу.

Өлместік биі – ғарыштық квадриль.

Сиқырлардың қараңғылығының тереңдігінде батып кетті,

Жіңішке, созылған арқалық жіпке ілулі.

Біреудің шашылған естеліктерінің аяусыздығы

Үнсіздігімен тістерінің арасынан айқайлап оянады.

Арманға ашылған есіктердің шашырауы,

Шамдардың қатыгездігі - электрлік мейірімсіздік.

Біз мұражайға жалғыз экспонатпен кіреміз,

Біз өмірге деген ашкөздік сезінеміз.

Майланған акварель беттерінің артында - біз күлімсіреуді жасырамыз,

Өлі нағаның аяғына сәждеге құлаймыз.

Ертең ұшқындар көздің бұрыштарында ысқырады,

Таза ауамен тыныс алатын сияқтымыз – шаң-тозаң ішімізге қонады.

Ымырт ұзақ қарлы далаға қарайды,

Қар түйіршіктерінің гуілінен мен көмек сұраған дауысты естимін.

Жоғарыда бір жерден біртүрлі тірі нәрсе сияқты,

Осы тесілген сәтте менің жаныма қарайды.

Бәрі мағынасыз және болғанның бәрі анық,

Және бәрі маңызды емес және бағасы жоқ.

Бірақ қандай да бір себептермен, шын жүректен жүрегім мұңды,

Қара көйлек астында, кеуде ортасының сол жағында.