Тишины хочу - Микаэл Леонович Таривердиев

Тишины хочу, тишины…

Нервы, что ли, обожжены?

Тишины…

чтобы тень от сосны,

щекоча нас, перемещалась,

холодящая словно шалость,

вдоль спины, до мизинца ступни,

тишины…

звуки будто отключены.

Чем назвать твои брови с отливом?

Понимание —

молчаливо.

Тишины.

Звук запаздывает за светом.

Слишком часто мы рты разеваем.

Настоящее — неназываемо.

Надо жить ощущением, цветом.

Кожа тоже ведь человек,

с впечатленьями, голосами.

Для нее музыкально касанье,

как для слуха — поет соловей.

Как живется вам там, болтуны,

чай, опять кулуарный авралец?

горлопаны не наорались?

тишины…

Мы в другое погружены.

В ход природ неисповедимый,

И по едкому запаху дыма

Мы поймем, что идут чабаны.

Значит, вечер.

Вскипают приварок.

Они курят, как тени тихи.

И из псов, как из зажигалок,

Светят тихие языки.

Мен тыныштықты, тыныштықты қалаймын ...

Нервтер, олар күйіп қалды ма?

Тыныштық...

қарағайдың көлеңкесі,

бізді қытықтап, қозғалтты,

қалжың сияқты

артқы жағында, аяқтың кішкентай саусақтарына дейін,

тыныштық...

Дыбыстар өшірілген.

Қастарыңызды бояумен қалай атауға болады?

Түсіну -

үнсіз.

Тыныштық.

Дыбыс жарықтан артта қалады.

Біз аузымызды жиі ашамыз.

Шынайы атаусыз.

Сезіммен, түспен өмір сүру керек.

Тері де адам

әсерлерімен, дауыстарымен.

Оның музыкалық әсері үшін,

естуге келсек, бұлбұл сайрайды.

Онда қалай тұрасың, әңгімешілер,

шай, сахна артқы авралец қайтадан?

Баулер айқайламады ма?

тыныштық...

Біз басқа нәрсеге батып кеттік.

Табиғат ағынында,

Және түтіннің өткір иісімен

Қойшылардың келе жатқанын түсінеміз.

Сонымен кеш болды.

Дәнекерлеу қайнап кетеді.

Олар көлеңкелер тыныш сияқты темекі шегеді.

Иттерден, оттықтар сияқты,

Үнсіз тілдер жарқырайды.