Колокол - Жанна Бичевская

Колокол грянул, и медные звуки

Полные скорби, рыданий и муки,

Льются в кровавую даль,

В даль, где пылает отчизна святая,

В даль, где под игом от края до края,

Стонут нужда и печаль.

Зычно рыдает металл благородный,

Честь пробуждая в стихии народной,

Песней призывной своей

Слышишь ли, Русь, эти вещие звоны,

Эти предсмертные русские стоны,

Вопли казнимых людей?

Встань!

Поднимись величаво и грозно,

Сбрось с себя цепи, покуда не поздно,

Двери острогов открой.

И, обновленная в муках неволи,

Выйди навстречу сознательной воли,

С чистой воскресшей душой.

(на стихи Сергея БЕХТЕЕВА, 1921)

Қоңырау соғылып, мыс естілді

Қайғыға, мұң мен мұңға толы,

Олар қанды қашықтыққа құйылады,

Қасиетті атамекен жанған шалғайда,

Қашықтықта, шетінен шетіне дейін қамыт астында,

Мұқтаждық пен қайғы жылайды.

Асыл металл қатты жылайды,

Халық элементінде намыс оянады,

Оның шақыру әні

Естідің бе, Рус, бұл пайғамбарлық қоңыраулар,

Бұл өліп бара жатқан орыстар,

Өлім жазасына кесілген адамдардың айқайы?

Тұр!

Керемет және қорқынышты түрде көтеріліңіз,

Тым кеш болмай тұрып шынжырларыңызды тастаңыз

Түрменің есіктерін ашыңыз.

Тұтқынның азабында жаңарған,

Саналы ерік-жігерге шығыңыз

Таза тірілген жанмен.

(Сергей БЕХТЕЕВтің өлеңдеріне, 1921 ж.)