Судьба-судьбинушка - Владислав Медяник

Уж вечерний не слышится звон —

Мне никто на земле не судья.

Лишь, взмахнув журавлиным крылом,

За собою поманит судьба.

Я за ней под осенним дождем

Поспешу на беду или радость,

Чтоб потом не жалеть ни о чем

И до дна выпить то, что досталось.

Судьба-судьбинушка зовет,

Рябиной красной обожжет,

Плакучей ивой обовьет

И слезы горькие прольет.

Судьба-судьбинушка моя,

Подруга ты, неверная,

Но пред тобой, надменная,

Не преклоню колени я.

Я за ней поспешу наугад

По дорогам, что мне незнакомы.

Будет вслед мне шептать листопад,

Что судьбы так жестоки законы.

Обогреет нежданным теплом

И сгорит мое сердце дотла.

Вновь, взмахнув журавлиным крылом,

Тихо скажет мне: «Не судьба».

Пусть не раз я ее прокляну,

Пусть не раз попрошу о покое.

Но с пути своего не сверну

И с судьбою своею поспорю,

И она, как последнюю милость,

Беспробудный подарит мне сон,

И накроет крылом журавлиным

Под вечерний молитвенный звон.

Кешкі қоңырау естілмейді -

Мені жер бетінде ешкім соттай алмайды.

Тырнаның қанатын сермеп қана,

Тағдыр шақырады.

Мен оның артынан күзгі жаңбырда барамын

Мен қиындыққа немесе қуанышқа асығамын,

Кейін ешнәрсеге өкінбеу үшін

Ал бар нәрсені түбіне дейін ішіңіз.

Тағдыр шақырады

Роуэн қызыл күйеді,

Жылап тұрған тал орап

Және ащы көз жасын төгеді.

Менің тағдырым менің тағдырым

Сен опасыз доссың

Бірақ сенің алдыңда, тәкаппар,

Мен тізе бүкпеймін.

Мен оның артынан кездейсоқ асығамын

Маған бейтаныс жолдарда.

Артымнан күзгі жапырақтар сыбырлайды,

Бұл тағдырдың қатал заңдары.

Күтпеген жылулықпен жылытыңыз

Ал менің жүрегім өртеніп күл болады.

Тағы да тырнаның қанатын сермеп,

Маған үнсіз айтыңыз: «Тағдыр емес».

Оны бірнеше рет қарғауға рұқсат етіңіз,

Бейбітшілікті бір емес, бірнеше рет сұрауға рұқсат етіңіз.

Бірақ мен өз жолымнан таймаймын

Ал мен тағдырыммен таласамын,

Және ол, соңғы жақсылық ретінде,

Сынбайтын маған арман береді,

Және тырнаның қанатымен жабыңыз

Ақшам намазының шырылдауы астында.