Потерялись ключи… - Владислав Медяник

Потерялись ключи, потерялись ключи,

Ключи счастья весны потерялись.

Нашей юности дни, нашей юности сны

Не зови, не ищи — потерялись.

Потерялись ключи, потерялись, увы,

От семьи, от любви потерялись.

Где твои, где мои — не кричи, не ищи —

В наших ссорах они потерялись.

Эх, жизнь моя, — прошло все безвозвратно,

Любовь, друзья, — их не вернуть назад.

Так, что же, мне дороги нет обратно,

Но путь во мгле — так дальше жить нельзя.

И слова все не те, и дела все не те,

Не услышит никто, не поймет,

Сам во всем виноват, жизнь прошла, как во сне,

А быть может, еще повезет.

Нашей юности дни, нашей юности сны

Не зови, не ищи — потерялись.

Потерялись ключи, потерялись, увы,

От удачи моей потерялись.

Эх, жизнь моя, — прошло все безвозвратно,

Любовь, друзья, — в душе покоя нет.

Так, что же, мне дороги нет обратно,

Но видел я во сне в конце тоннеля свет.

Эх, жизнь моя…

Жоғалған кілттер Жоғалған кілттер

Көктем бақытының кілттері жоғалды.

Жас кезіміз, жастық арманымыз

Қоңырау шалма, қарама – адасып қалдың.

Кілттерді жоғалтты, жоғалтты, өкінішке орай,

Отбасынан, махаббаттан айырылды.

Сендікі қайда, менікі қайда - айқайлама, қарама -

Олар біздің жанжалда адасып қалды.

О, өмірім, бәрі қайтпас өтті,

Махаббат, достар, оларды қайтару мүмкін емес.

Сонымен, менің артқа жолым жоқ,

Бірақ жол қараңғыда - бұлай өмір сүруге болмайды.

Ал сөзі бір емес, ісі бір емес.

Ешкім естімейді, ешкім түсінбейді

Бәріне өзім кінәлімін, өмір армандағыдай өтті,

Және, мүмкін, сәттілік одан да жақсы.

Жас кезіміз, жастық арманымыз

Қоңырау шалма, қарама – адасып қалдың.

Кілттерді жоғалтты, жоғалтты, өкінішке орай,

Жолымнан айырылдым.

О, өмірім, бәрі қайтпас өтті,

Махаббат, достар, жан тыныштығы жоқ.

Сонымен, менің артқа жолым жоқ,

Бірақ түсімде туннельдің соңында жарық көрдім.

О менің өмірім...