Вкус тишины - ВиСтанция

Тишина — женщина, с которой никогда не скучно.

Она то рысью бежит, то замедляет шаги.

Она нема, но может понимать и слушать.

Молча возвращается, когда устанет быть с другим.

Она грустит, когда смеяться хочется, но мнима.

Когда один, она летит к тебе, чтоб рассмешить.

Когда ты послушно прощаешь смело ей любую обиду,

Она пылает в красоте сумбурных нот любви.

Что такое Тишина?

Чей-то вымысел, может?

Чьи-то сны?

Мечты?

Пустые слова?

Что такое тишина и что ей я должен,

Если каждый день она приходит навестить меня?

За стенами звёзды застенчиво прячутся в небе

Не было ни дня, когда я не устал бы ждать…

Только одиночество порой кричит в немом гневе:

Тишину не позволено перебивать…

Что это всё-таки?

Молчанье или крик?

Старость или молодость?

Выход или тупик?

Тишина… Что это.

Завтра или бесконечность?

Жалость, радость, страсть, любовь или бесчеловечность?

Тишина… Когда она близко, но не с тобой,

Может быть нужной, может быть совершенно чужой,

Может быть суженой, может — просто прохожей,

В каждом обличии разной, но как 2 берега схожей.

Сестра пустого одиночества — и только…

Их черты лица можно узнать, когда твои глаза смотрят на неё

Не как на лоно чистоты и долга,

Как на девушку, чьи шалости не исказить слезам.

Если человек уверен, что он один

Разбудил в себе пустую жалость, он ошибся.

Рядом одиночество и тишины раскол картин,

Ты хотел вернуть их цены — жаль, что не решился.

Тишина всегда впереди на шаг, всегда знает

То, что ты узнаешь спустя часы, а может, дни.

Тишина, куда ты убегаешь, если засыпаю,

Если сотни лиц вокруг меня и я среди.

Тишина… Мы часто произносим её имя,

Даже не задумавшись, зовём её к себе.

Тишина… И шарм её, и пылкий шёпот не остынет

До тех пор, пока она со мной, пока она во мне.

Тишина — свободы узник.

Виной всему мы:

Нам необходимо быть в её компании святым.

Только почему она лишает нас рассудка,

Оставаясь хоть на сутки возле наших грёз?

Тишина… Она кругом: она с другим, она с другой,

Она то в высь взмывает, то блуждает где-то рядом,

Прячет рукописные стихи и ноты жжёт порой

Слепит, словно на снегу рябина зимняя в багряном.

Тишина на кончиках ресниц и на ладони,

Совершенные черты молодого тела…

Пыль держит под замком моё дыхание в огне агонии

Замерзает ревность, если я её впустил.

Выпиваю до последней капли её слёзы,

Чувствую на вкус, из-за чего она их льёт.

Я пойду на всё, ради её малейшей просьбы…

Тишина… Она мне дарит всё и всё крадёт

Огни ночных проспектов

Мелькали тусклым светом

Ветер говорил со мной

Вдали я слышал вкус Тишины…

Үнсіздік - бұл ешқашан жалықпайтын әйел.

Ол не тротпен жүгіреді, не қадамдарын баяулатады.

Ол мылқау, бірақ түсініп, тыңдай алады.

Басқамен болудан шаршаған кезде үнсіз оралады.

Ол күлкісі келгенде мұңаяды, бірақ қиял.

Жалғыз қалғанда ол сені күлдірту үшін ұшып келеді.

Егер сіз мойынсұнушылықпен оның кез келген ренішін батыл түрде кешірсеңіз,

Ол махаббаттың ретсіз ноталарының сұлулығында жарқырайды.

Үнсіздік деген не?

Біреу ойлап тапқан шығар?

Кімнің арманы?

Армандар?

Бос сөздер?

Тыныштық деген не және мен оған не қарызмын,

Егер ол күнде маған қонаққа келсе?

Қабырғалардың артында жұлдыздар аспанда ұялып жасырылады

Күтуден жалықпайтын күнім болған жоқ...

Тек жалғыздық кейде үнсіз ашумен айқайлайды:

Тыныштықты бұзуға болмайды...

Ол не дегенмен?

Тыныштық па әлде айқайлау ма?

Кәрілік пе, әлде жастық па?

Шығу немесе тұйық жол?

Тыныштық... Бұл не.

Ертең немесе шексіздік пе?

Аяушылық, қуаныш, құмарлық, махаббат немесе адамгершіліксіздік пе?

Тыныштық... Жақын болғанда, бірақ сенімен емес,

Бұл қажет болуы мүмкін, ол мүлдем бөтен болуы мүмкін,

Мүмкін тарылған, мүмкін жай ғана өтіп бара жатқан адам,

Әр кейіпте әртүрлі, бірақ 2 жағалау сияқты.

Бос жалғыздықтың әпкесі - тек ...

Олардың бет-әлпетіне көздеріңіз қараған кезде тануға болады

Тазалық пен парыздың төсіндегідей емес,

Еркелігін көз жасымен бұрмалай алмайтын қыз сияқты.

Егер адам өзінің жалғыз екеніне сенімді болса

Бойында бос аяушылықты оятты, қателесті.

Жалғыздық пен тыныштыққа жақын суреттер,

Сіз олардың бағасын қайтарғыңыз келді - батылдық танытпағаныңыз өкінішті.

Үнсіздік әрқашан бір қадам алда, әрқашан біледі

Сіз нені сағаттан кейін немесе бірнеше күннен кейін білесіз.

Тыныштық, мен ұйықтасам қайда қашасың,

Менің айналамда жүздеген жүздер болса және мен олардың арасындамын.

Тыныштық... Есімін жиі айтамыз,

Тіпті ойланбастан оны өзімізге шақырамыз.

Тыныштық... Ал оның сүйкімділігі мен жалынды сыбыры суымайды

Ол менімен болғанша, менің ішімде болғанша.

Үнсіздік - бостандық тұтқыны.

Барлығына өзіміз кінәлі:

Біз оның ортасында қасиетті болуымыз керек.

Неліктен ол бізді ақылдан айырады,

Армандарымыздың қасында кем дегенде бір күн болу керек пе?

Тыныштық... Айналасында: ол басқамен, ол басқамен,

Ол көтеріледі, содан кейін жақын жерде кезіп кетеді,

Қолжазба өлеңдерін жасырады, кейде жазбаларды күйдіреді

Қардың үстінде қып-қызыл боялған қысқы тау күліндей жарқырайды.

Кірпік ұшында және алақанда үнсіздік,

Жас дененің мінсіз ерекшеліктері...

Шаң менің тынысымды азап отында ұстайды

Ішке жіберсем қызғаныш қатып қалады.

Мен оның көз жасын соңғы тамшысына дейін ішемін,

Мен оның не үшін құйып жатқанын сеземін.

Мен оның ең кішкентай өтініші үшін бәрін жасаймын ...

Тыныштық... Ол маған бәрін береді, бәрін ұрлайды

Түнде көше шамдары

Күңгірт жарықпен жыпылықтау

Жел менімен сөйлесті

Тыныштық дәмін алыстан естідім...