Чернила - ВиСтанция

Еле видно след в блокноте старом,

Давненько это было…

Время промелькнуло мимо,

выцвели чернила.

Замерло, остыло пламя не вернуть, не изменить, но тянет прошлое назад,

Тянет словно нить.

Не вспомнить, но и не забыть

последние слова, минуты.

Адрес, телефоны, подписи храню,

Но почему-то все мои мечты так и остались илшь мечтами,

А ценности и барахло мир поменял местами.

Среди старых фотографий, пыльних стихов,

Среди спальных романов и сотни других снов

Бесценная память жива в потёртом блокноте-твой почерк.

Столько лет ео прятал в надежде, что будет проще.

И твои нежные руки меня держали бережно,

Дрожа от холода ты плакала по-нежному,

Моля меня поклясться тебе остаться преданным,

Пустой перон свидетель, твою любовь не предал я.

Восточный экспресс нёс билет до Берлина

Три дня томящей дороги под стуки поезда, ветром гонимый.

Пасмурным утром, навсегда расходясь врозь,

Я чувствовал сердцем твой твой перламутровый голос.

Часы, как слёзы я не мог уснуть,

держа в ладонях тот блокнот,

Я видел: когда-нибудь, быть может через сотню лет скажу:

«Давненько это было, время промелькнуло мимо, выцвели чернила…»

Лампады плакали, а за окном ночь,

И только ветер вальс играл на трубах водосточных.

Ты пела, глядя мне в глаза, совсем тихо.

Слепая страсть топила пламенем нас двоих.

Уже четвёртый день подряд в окно стучится дождь немой,

И ветер северный рисует, парк бросается листовй,

А тополя унылом парке в ожидании зимы одиноко дышат, по-осеннему печалясь с ней.

Эти угрюмые слова залатала память,

Но чувства лживые… их нельзя остыть, оставить.

Перелистнуть и заново начать, увы они

Коробят душу снова, оставляя ссадины и швы.

Да что вы понимаете?

Сочувствие и боль?

Я никогда не плакал зря,

Это дождь всему виной.

За тот маршрут сполна перед судьбою заплатил,

Но в этой жизни остался безбилетный пассажир.

Замёрзли ноты, но ты молчишь скорбно.

Свет лампад в вечерних отголосках комнат.

Немного холодно и медленно клонит в сон

Мелодия прошлого.

За соседней стеной

Рояль играет вальс, огни и ночи кружат,

А я брожу по бульварам, наступая в лужи.

Под утро возвращаясь, лишь на чёрно-белых клавишах

Пишу мечты и мемуары тающие.

Ты ещё спишь наверно, тысячи миль мимо

Делят нас, а я храню портрет твой,

Зову любимой…

Либо сердце виновато, либо вренмя не забыло, просто мы должны быть вместе …

Чёртовы чернила!

Лампады плакали, а за окном ночь,

И только ветер вальс играл на трубах водосточных.

Ты пела, глядя мне в глаза, совсем тихо.

Слепая страсть топила пламенем нас двоих.

Лампады плакали, а за окном ночь,

И только ветер вальс играл на трубах водосточных.

Ты пела, глядя мне в глаза, совсем тихо.

Слепая страсть топила пламенем нас двоих.

Ескі дәптердегі ізді әрең көресіз,

Жақында бұл…

Уақыт зымырап өтті

бозарған сия.

Жалын сөнді, жалын суыды, оны қайтару мүмкін емес, оны өзгерту мүмкін емес, бірақ ол өткенді кері тартады,

Жіп сияқты тартады.

Еске түсірме, бірақ ұмытпа

соңғы сөздер, минуттар.

Мен мекен-жайды, телефон нөмірлерін, қолтаңбаларды сақтаймын,

Бірақ неге екені белгісіз, менің барлық армандарым арман болып қала берді,

Ал әлем құндылықтар мен қоқыс орындарын ауыстырды.

Ескі фотосуреттер арасында, шаң басқан өлеңдер,

Ұйқыдағы романстар мен жүздеген басқа армандардың арасында

Тозған дәптерде баға жетпес естелік - қолжазбаңыз тірі.

Осыншама жылдар бойы жеңілірек болар деген үмітпен жасырды.

Сіздің нәзік қолдарыңыз мені мұқият ұстады,

Суықтан дірілдеп, нәзік жыладың,

Саған адал болып қалуға ант беруімді өтінемін

Бос алаңқай куә, Махаббатыңа опасыздық жасамадым.

Orient Express Берлинге билет алып жүрді

Жел айдаған пойыздың үніне үш күн тозған жол.

Бұлтты таңертең, мәңгілікке үзіліп,

Мен сенің інжу-маржандай үніңді жүрегіммен сезіндім.

Сағат, көз жасымдай, ұйықтай алмадым,

сол дәптерді алақанға салып,

Мен көрдім: бір күні, мүмкін жүз жылдан кейін мен айтамын:

«Баяғыда болды, уақыт зымырап өтті, сия өшті ...»

Шамдар жылап, терезенің сыртында түн болды,

Ал су төгетін құбырларда жел ғана вальс ойнады.

Сіз менің көзіме қарап, өте тыныш ән айттыңыз.

Соқыр құмарлық екеуміздің отымызды суға батырды.

Төртінші күн қатарынан үнсіз жаңбыр терезені қағып тұр,

Солтүстік жел соғады, саябақ жапырақтарды лақтырады,

Ал мұңды саябақтағы теректер қыс мезгілін күтіп, жалғыз дем алады, онымен күздей мұңаяды.

Бұл мұңды сөздер жадты жамалады

Бірақ сезім жалған... оларды суыту мүмкін емес, қалды.

Төңкеріліп, қайта бастаңыз, өкінішке орай, олар

Олар сызаттар мен тігістерді қалдырып, жанды қайтадан бұрап жібереді.

Иә, не түсіндің?

Жанашырлық пен ауырсыну?

Ешқашан босқа жыламадым

Жаңбырдың өзі кінәлі.

Мен тағдырдың алдында сол жолдың ақысын толық төледім,

Бірақ бұл өмірде қашып жүретін адам болды.

Жазбалар қатып қалды, бірақ сіз мұңайып үнсізсіз.

Кешкі шамдардың жарығы бөлмелердің жаңғырығы.

Кішкене салқын және баяу ұйықтайды

Өткеннің әуені.

Келесі қабырғаның артында

Фортепиано вальс ойнайды, шамдар мен түндер айналады,

Ал мен бульварларды кезіп, шалшықтарға қадам басамын.

Таңертең қайтады, тек ақ-қара пернелермен

Мен армандар мен еріген естеліктер жазамын.

Сіз мыңдаған шақырым жерде әлі ұйықтап жатқан шығарсыз

Олар бізді бөледі, мен сіздің портретіңізді сақтаймын,

Мен сүйіктіме қоңырау шаламын ...

Не жүрек кінәлі, не уақыт ұмытқан жоқ, тек бірге болуымыз керек...

Қарғыс атқыр сия!

Шамдар жылап, терезенің сыртында түн болды,

Ал су төгетін құбырларда жел ғана вальс ойнады.

Сіз менің көзіме қарап, өте тыныш ән айттыңыз.

Соқыр құмарлық екеуміздің отымызды суға батырды.

Шамдар жылап, терезенің сыртында түн болды,

Ал су төгетін құбырларда жел ғана вальс ойнады.

Сіз менің көзіме қарап, өте тыныш ән айттыңыз.

Соқыр құмарлық екеуміздің отымызды суға батырды.