Mi-maître, mi-esclave - Véronique Sanson

Tout a été dit, tout,

Dans les chansons mélancoliques,

Ça t’intéresse pas,

Ça m’intéresse plus,

Ça a des relents de déjà vu…

Mais quand on a plus d’espoir,

Quand on se sent vraiment tout petit,

On a besoin de crever le haut des nuages…

Oh non,

Je marche dans la neige et c’est lourd…

Oh non,

Encore le c?

ur qui meurt…

Quand on a personne,

On se sent tellement minable,

On voit des choses abominables,

On se demande s’il vaut mieux pas passer ailleurs…

Mais quand on est seul,

On est son propre maître à bord,

Moins que l’esclave de son remords,

La fin du monde est pour demain…

Prisonnière du large,

Comme un bateau brisé dans les glaces,

Je voudrais m’en aller,

Je peux plus m’envoler,

Je reste figée dans mon cauchemar…

Ça fait longtemps que j’attends,

Que l’on m’aime un peu de temps en temps,

J’ai besoin d’air et j’ai besoin d’exister…

Oh non,

Encore un autre rêve lourd…

Oh non,

Encore mon c?

ur qui meurt…

Mais quand on a personne,

On rend les gens impardonnables,

On voit des choses épouvantables,

On se demande s’il vaut mieux pas passer ailleurs…

Mais quand on est seul,

On est mi-maître, mi-esclave,

D’une liberté indiscutable,

La fin du monde est pour demain…

Alors on va,

Dans un désert impitoyable,

Une solitude inoubliable,

Et on se demande s’il vaut mieux pas passer ailleurs…

Mais quand on est seul,

On est mi-maître, mi-esclave,

Du genre de vie qu’on se prépare,

La fin du monde est pour demain…

Quand on est seul,

On se sent tellement minable,

On voit des choses abominables,

On se demande s’il vaut mieux pas passer ailleurs…

Mais quand on est seul,

On rend les gens impardonnables…

Барлығы айтылды, бәрі,

Мұңды жырларда,

саған бәрібір,

Мені көбірек қызықтырады,

Бұл дежавюдың иісі...

Бірақ үміт жоқ кезде,

Өзіңді шынымен кішкентай сезінгенде,

Біз бұлттардың басын жаруымыз керек...

О жоқ,

Мен қарда келе жатырмын және ол ауыр ...

О жоқ,

Әлі c?

кім өледі...

Бізде ешкім жоқ кезде,

Біз өзімізді аянышты сезінеміз,

Біз жиіркенішті нәрселерді көреміз,

Басқа жаққа бармаған дұрыс па деген ой келеді...

Бірақ сен жалғыз қалғанда,

Біреу – борттағы өз қожайыны,

Өкініштің құлынан аз,

Дүниенің ақыры ертең...

Теңіз тұтқыны,

Мұзда сынған кемедей,

Мен кеткім келеді,

Мен енді ұша алмаймын,

Мен қорқынышты түсімде қатып қалдым ...

Көптен күттім,

Маған анда-санда ғашық болсын,

Маған ауа керек, мен бар болуым керек...

О жоқ,

Тағы бір ауыр арман...

О жоқ,

Әлі де жүрегім

кім өледі...

Бірақ сенде ешкім жоқ кезде,

Біз адамдарды кешірілмес қыламыз,

Біз қорқынышты нәрселерді көреміз,

Басқа жаққа бармаған дұрыс па деген ой келеді...

Бірақ сен жалғыз қалғанда,

Біз жартылай қожайын, жартылай құлбыз,

Сөзсіз еркіндікпен,

Дүниенің ақыры ертең...

Сонымен біз барамыз,

Аяусыз шөл далада,

Ұмытылмас жалғыздық,

Ал басқа жаққа бармағанымыз дұрыс па деп ойлаймыз...

Бірақ сен жалғыз қалғанда,

Біз жартылай қожайын, жартылай құлбыз,

Біз дайындалатын өмір түрінен,

Дүниенің ақыры ертең...

Жалғыз қалғанда,

Біз өзімізді аянышты сезінеміз,

Біз жиіркенішті нәрселерді көреміз,

Басқа жаққа бармаған дұрыс па деген ой келеді...

Бірақ сен жалғыз қалғанда,

Біз адамдарды кешірілмейтін қыламыз...