Домик на окраине - Валентина Толкунова

На речке качаются ялики,

А к речке спускается сад;

Там падают в августе яблоки,

О крышу ночами стучат.

Там, полон великого таинства,

Хранит сладких снов забытьё

Тот домик на самой окраине,

Где детство промчалось моё.

Домик на окраине,

Скоро он будет снесён.

Только лишь в памяти, в памяти

Вечно останется он.

Как от печки-каменки,

Снова согреюсь теплом,

Домик на окраине

Жить будет в сердце моём.

Ни пяди родного не отдано

Забвенью и жизни пустой.

Вот так — не чужбина, а родина

Нас греет своей добротой.

В разлуке всё видится старенький,

Мне ставший когда-то судьбой,

Тот домик на самой окраине

С дымком над кирпичной трубой.

Шаңғылар өзенде тербеледі,

Ал бақ өзенге түседі;

Алма тамыз айында түседі,

Олар түнде шатырды қағады.

Онда үлкен құпияға толы,

Тәтті армандарды ұмытады

Сол шеттегі үй,

Балалық шағым қайда өтті.

шетіндегі үй,

Жақында ол бұзылады.

Тек жадында, жадында

Ол мәңгі қалады.

Пеш жылытқышы сияқты,

Қайтадан жылытыңыз

Шеттегі үй

Жүрегімде өмір сүреді.

Туған жердің бір дюймі де берілмеді

Естен кету және бос өмір.

Демек – жат жер емес, туған жер

Оның мейіріміне жылытамыз.

Бөлуде бәрі ескі болып көрінеді,

Бір кездері менің тағдырыма айналған,

Шеттегі үй

Кірпіш мұржаның үстіндегі түтінмен.