Korydwen et le rouge de Kenholl - Tri Yann

Korydwen, Korydwen, pourquoi t’en être allée au premier jour de mai de ta

quinzième année,

Fillette païenne, couronnée d'épis de blé.

à la fraîche fontaine,

dans le bois aux sorbiers?

De s’en venir de Vannes trois hommes, trois cavaliers, au Pardon de Sainte Anne

s’en allant chevaucher,

De Sainte Anne près de Nantes, sur un rocher dressé.

Et Korydwen d’entendre les

cloches sonner.

Le premier des cavaliers, de pierreries couronné.

cheval blanc comme est blanc

le marbre de Carrare en été.

A Sainte Anne, belle païenne je t’y mènerai.

Viens donc, viens donc en selle,

mais il n’eut achevé

Que sa peau tombe en lanières sur son corps tout desséché et qu’en gargouille

de pierre soudain se trouve changé

Et ses bras en poussière comme tombent ses deux pieds, et de ses cendres

cendres grises, la fontaine est brouillée.

Plongeant l'épée dans l’Eve, le second des cavaliers rendit claire la source et

plus fraîche d’emblée.

D’une tortue la tête ornait son casque d’acier, ses écailles recouvraient sa

cuirasse cirée.

— Qui es-tu, dit Korydwen?

— Bathalan le guerrier!

Je suis le fils de la vague et de l’océan suis né.

Mais l’océan ne fait naître que sirène ou bien que sorcier.

Au Pardon de Sainte

Anne jamais ne te suivrai!

De la fraîche fontaine au troisième des cavaliers, Korydwen dans sa bouche de

l'ève claire a versé.

— Tu es jeune et tes yeux sont de jade émaillé, de quel pays viens-tu sur ta

pourpre haquenée?

— D'où je viens sept moulins tournent dans les vents salés qui font ma barbe

rose comme rose du rosier.

On me nomme le Rouge à Kenholl où je suis né.

Au Pardon de Sainte Anne,

je m’en viens pour te mener!

Et de bondir tous les deux dessus la pourpre haquenée.

Sonnaient sonnaient

sonnaient les cloches par devers Nantes au clocher.

De chevaucher trois jours et deux nuits sans s’arrêter, sans boire et sans

manger, de collines en vallées.

Mais Korydwen s'étonne à la troisième soirée.

-Je n’entends plus qu'à peine les

cloches sonner.

— Ce n’est rien, dit Le Rouge, le vent a dû tourner.

Viens.

païenne,

sur ma couche de paille de blé…

Et ils repartent au matin dessus la folle haquenée et ils traversent des forêts

de bois de cerfs dressés,

Et plus vertes que sont les algues et que d’Irlande les prés, sans boire et

sans manger, trois jours deux nuits sans s’arrêter.

Mais!

Korydwen s'étonne à la sixième soirée.-Je n’entends plus les cloches du

Pardon sonner!

-Tu te trompes Korydwen, tu te trompes ma bien-aimée;

c’est le vent qui est

tombé.

Il est tard, allons nous coucher.

Korydwen s'éveille à la septième rosée, elle est seule sur la couche de paille

de blé,

A la place du Rouge elle découvre à son côté des serpents et un miroir brisé.

Et Korydwen d’y plonger son regard pour le croiser, mais le visage qui lui fait

face de la faire sursauter,

C’est celui d’une vieille femme d’au moins cent et dix années dont les serpents

dévorent les pauvres seins déchirés.

Et Korydwen de voir son maigre sang couler, et la terre de boire et sa mort

arriver.

Et de son ventre froid soudain s’envole un épervier qui plonge dans la Loire,

en saumon enchanté.

Коридвен, Коридвен, мамыр айының бірінші күні неге кетіп қалдың?

он бесінші жыл,

Жүгері құлағымен тәж киген пұтқа табынушы қыз.

салқын фонтанда,

тау күлінде?

Ваннадан Пардон де Сент Аннаға үш адам, үш салт атты

мінуге бара жатыр,

Нант жанындағы Сент-Аннан, тік жартаста.

Ал Коридвен есту үшін

қоңыраулар соғылады.

Аттылардың біріншісі, зерлі тәжі.

ақ атты ақ сияқты

Жазда Каррара мәрмәр.

Әулие Аннаға, әдемі пұтқа табынушы, мен сені сонда апарамын.

Жүр, седлаға мін,

бірақ ол аяқтаған жоқ

Оның терісі құрғаған денесінің үстіне жолақтарға түсіп, шырылдасын

тас кенеттен өзгергенін байқады

Оның екі аяғы құлаған кезде қолдары шаң болып, күлге айналды

сұр күл, фонтан бұлыңғыр.

Қылышын Хауа анаға сұғып, салт аттылардың екіншісі көзін және анық көрсетті

бірден балғын.

Тасбақаның басы оның болат дулығасын безендірді, таразы оны жауып тұрды

балауыздан жасалған куирас.

— Сен кімсің, — деді Коридвен?

«Жауынгер Баталан!»

Мен толқынның ұлымын, мұхит туды.

Бірақ мұхит тек су перісін немесе сиқыршыны шығарады.

Әулиенің кешірімі

Анна ешқашан сізге ермейді!

Салқын субұрқақтан бастап салт аттылардың үшіншісі, Коридвен оның аузында

мөлдір кеш құйылды.

«Жассың, көзің нефрит, қай елденсің

ақшыл күлгін?

«Жеті диірменнен шыққан жерімде сақалымды түзетін тұзды желмен айналады

раушан гүліндей қызғылт.

Олар мені туған жерім Кенхоллдағы Қызыл деп атайды.

Әулие Аннаның кешірімі,

Мен сені басқаруға келдім!

Екеуі де әлгі күлгінге қадалады.

шырылдады

қоңыраулар Нанттан мұнараға дейін естілді.

Үш күн, екі түн тоқтамай, ішпей, ішпей міну

төбеден аңғарға дейін жейді.

Бірақ Коридвен үшінші түнде таң қалды.

- Мен әрең естимін

қоңыраулар соғылады.

«Бұл ештеңе емес, - деді Ле Руж, - толқын бұрылып кеткен болуы керек.

Кел.

пұтқа табынушы,

менің бидай сабанының қабатында...

Таңертең олар қайтадан жолға шығып, ормандарды кесіп өтті

тік бұғы мүйізінен,

Ал теңіз балдырлары мен Ирландияның шалғындарынан жасыл, сусынсыз және

тамақ ішпей, үш күн екі түн тоқтамай.

Бірақ!

Коридвен алтыншы кеште таң қалды.-Мен енді қоңырауды естімеймін

Кешіріңіз шырылдадым!

-Сен қателесесің Коридвен, сен қателесесің сүйіктім;

бұл жел

қабір.

Кеш болды, жатайық.

Коридвен жетінші шықта оянады, ол сабан төсегінде жалғыз

бидай,

Қызылдың орнына ол жыландар мен сынған айнаны табады.

Ал Korydwen оны қарсы алу үшін оған қарап, бірақ оны жасайды тұлға

оны таң қалдыратын бет,

Бұл жыландары кем дегенде жүз он жасар кемпірдікі

бейшара жыртылған кеуделерді жалма.

Ал Коридвен оның аз қан ағып жатқанын, жердің ішетінін және оның өлімін көру үшін

келу.

Оның салқын қарынынан кенет торғай ұшады, ол Луараға сүңгиді,

сиқырлы лососьде.