Исповедь - Сергей Пенкин

«Как хочется любить

И быть любимым!»

— мой сказочный герой

Кричит во мне.

А я опять один

В хмельной пустыне…

И глупый стук часов

В хрустальной тишине.

Как хочется сказать,

Что наболело

И в памяти осталось у меня.

Что спрятано в душе,

Что сердце не допело,

Что высказать

Совсем не вправе я.

Но не спит моя душа

И враги не каются!

Пусть горит

Моя звезда!

Людям свет,

Свет останется!

Пожалей меня, судьба,

Жизнь мою любимую

Мне б её испить до дна!

И дай Бог, счастливую!

А время моросит,

Секунды не жалея.

Мой сказочный герой

Устал, нет сил.

Пока мой пульс стучит

Я отступить не смею!

У ночи безысходность дня

И ночь.

Но не спит моя душа

И враги не каются!

Пусть горит

Моя звезда!

Людям свет,

Свет останется!

Пожалей меня, судьба,

Жизнь мою любимую!

Мне б её испить до дна!

И дай Бог, счастливую!

«Қалай сүйгің келеді

Және сүйікті болыңыз!»

- менің ертегі кейіпкерім

Маған айғайлайды.

Ал мен тағы жалғызбын

Масаң шөлде...

Және сағаттың ақымақ тықылдауы

Кристалды тыныштықта.

Қалай айтқыңыз келеді

Не ауырды

Және ол менің есімде қалды.

Жанында не жасырылады

Жүрек ән салмағанын

Не айту

Менің мүлде құқығым жоқ.

Бірақ менің жаным ұйықтамайды

Ал дұшпандар өкінбейді!

Өртеніп кетсін

Менің жұлдызым!

адамдар жарық,

Жарық қалады!

Тағдырымды аяшы

Менің сүйікті өмірім

Мен оны түбіне дейін ішер едім!

Ал Құдай сақтасын, бақытты!

Ал уақыт зымырап өтіп жатыр

Өкінішсіз секундтар.

Менің ертегі кейіпкерім

Шаршаған, күш жоқ.

Менің тамырым соғып тұрғанда

Мен артқа шегінуге батылым жоқ!

Түнде күннің үмітсіздігі бар

Және түн.

Бірақ менің жаным ұйықтамайды

Ал дұшпандар өкінбейді!

Өртеніп кетсін

Менің жұлдызым!

адамдар жарық,

Жарық қалады!

Тағдырымды аяшы

Менің сүйікті өмірім!

Мен оны түбіне дейін ішер едім!

Ал Құдай сақтасын, бақытты!