Тюльпаны на снегу - Пётр Елфимов

Из покоя застекленного уюта,

дорогого может быть кому-то,

с девятиэтажной высоты,

в небо упирающейся круто,

вылетели алые цветы.

Юными птенцами, неумело,

крылья лепестков расправив смело,

вниз рванулись — к пагубной земле, —

в бесконечной и предсмертно-белой,

от мороза ежащейся мгле.

Целлофана лист, дворцом хрустальным

рухнувших надежд, затих опально.

Опустев без тоненьких стеблей,

прохрустел о бесконечно-дальнем

призрачной прозрачностью своей.

Что-то безвозвратно надломилось

и тоска навеки затаилась

в неизвестном взгляде, но родном;

по душе жестокая немилость

залихватски щелкнула бичом.

Толща дней приглушит и затянет

звуки слов, которыми обманет

много раз друг друга человек,

но в забвенность никогда не канет

миг утраты, длящийся, как век.

Вьет метель узоры филигранно

из теней снежинок и тумана.

Будто бы на сказочном лугу

полыхают яркие тюльпаны

чьим-то тайным горем на снегу.

Жылтыратылған жайлылықтың тыныштығынан,

бұл біреу үшін қымбат болуы мүмкін

тоғыз қабатты биіктіктен,

аспанда тік тұрып,

алқызыл гүлдер ұшып кетті.

Жас балапандар, ебедейсіз,

гүл жапырақшаларының қанатын батыл жайып,

құлады - жойқын жерге, -

шексіз және өлім ақ түсте,

аязды дірілдеген тұманнан.

Целлофан парақ, хрусталь сарай

үміт үзілді, масқара басылды.

Жіңішке сабағы жоқ бос,

шексіз алысқа қарай сықырлады

оның елес мөлдірлігі.

Бір нәрсе қалпына келмейтіндей бұзылды

және сағыныш мәңгілікке жасырылды

белгісіз түрдегі, бірақ туған;

қатыгездік сияқты

— деп қамшысын сыпайы түрде қағып алды.

Күндердің қалыңдығы муфляж және тарылтады

алдайтын сөздердің дыбыстары

Бір-бірін көп рет,

бірақ ешқашан ұмытылмас

ғасырдай созылатын жоғалту сәті.

Вьетнамдық боранның филиграндық үлгілері

қар түйіршіктері мен тұманның көлеңкесінен.

Ертегі шалғынындағыдай

жарқыраған қызғалдақтар

біреудің қардағы жасырын мұңы.