Колокола - Пётр Елфимов

Колоколов, разбуженная медь

Сливалась с позолотою рассвета

Им к счастью довелось, не умереть

Когда блуждала по земле вендетта

Колокола, поют колокола

О возрождении изможденной сути

В пожарах не сгоревшие до тла

О радости поют, поют о грусти

О вере в жизнь поют, колокола

Колоколов, разбуженная медь

Вдыхала в звук пронзительность паренья

Безстрастных взглядов, зябнущую твердь

Переплавляя в радость вдохновенья

Колокола, поют колокола

О возрождении изможденной сути

В пожарах не сгоревшие до тла

О радости поют, поют о грусти

О вере в жизнь поют, колокола

Колоколов, разбуженная медь

Вливалась в сердце тишину нарушив

И сердцу помогала рассмотреть

В себе начало, а в начале душу

Колокола, поют колокола

О возрождении изможденной сути

В пожарах не сгоревшие до тла

О радости поют, поют о грусти

О вере в жизнь поют, колокола

Қоңыраулар, оянған мыс

Алтын таңмен қосылды

Бақытымызға орай, олар өлмей қалды

Вендета жер шарын кезген кезде

Қоңыраулар, қоңыраулар ән салады

Таусылған болмыстың қайта жаңғыруы туралы

Өрттерде жерге жанбайды

Қуанышты жырлайды, мұңды жырлайды

Өмірге деген сенім туралы олар ән айтады, қоңыраулар

Қоңыраулар, оянған мыс

Мен баланың қытырлағын дыбысқа дем салдым

Құмарлы көзқарас, салқын аспан

Шабыттың қуанышына балқыту

Қоңыраулар, қоңыраулар ән салады

Таусылған болмыстың қайта жаңғыруы туралы

Өрттерде жерге жанбайды

Қуанышты жырлайды, мұңды жырлайды

Өмірге деген сенім туралы олар ән айтады, қоңыраулар

Қоңыраулар, оянған мыс

Тыныштық бұзылды жүрекке төгілді

Және жүрекке ойлануға көмектесті

Бастау – өзіңде, ал жан – бастауда

Қоңыраулар, қоңыраулар ән салады

Таусылған болмыстың қайта жаңғыруы туралы

Өрттерде жерге жанбайды

Қуанышты жырлайды, мұңды жырлайды

Өмірге деген сенім туралы олар ән айтады, қоңыраулар