Sonnet 73 - Paul Kelly

That time of year thou may’st in me behold

When yellow leaves, or none, or few, do hang

Upon those boughs which shake against the cold,

Bare ruin’d choirs, where late the sweet birds sang.

In me thou see’st the twilight of such day,

As after sunset fadeth in the west,

Which by-and-by black night doth take away,

Death’s second self, that seals up all in rest.

In me thou see’st the glowing of such fire

That on the ashes of his youth doth lie,

As the death-bed whereon it must expire

Consum’d with that which it was nourish’d by.

This thou perceivest, which makes thy love more strong,

To love that well which thou must leave ere long.

Жылдың сол мезгілін сен менің ішімде көресің

Сары жапырақтар немесе олардың ешқайсысы жоқ немесе аздаған жапырақтары ілулі болғанда

Суыққа қарсы дірілдеген бұтақтарда,

Тәтті құстар ән салған жалаңаш хорлар.

Осындай күннің ымыртын менде көресің,

Батыста күн батқаннан кейін

Қайсысы қара түнді алып кетеді,

Барлығын тыныштықта бекітетін өлімнің екінші тұлғасы.

Менде сіз осындай оттың жарқылын көресіз

Жастық шағының күлінде жатқаны,

Өлім төсегі ретінде, оның мерзімі аяқталуы керек

Өзі нәрлендіретін нәрселермен тұтыныңыз.

Мұны сен түсінесің, бұл сенің махаббатыңды күшейтеді,

Ұзақ қалдыруыңыз керек нәрсені жақсы көру үшін.