Прощание с новогодней ёлкой - Олег Погудин

Синяя крона, малиновый ствол,

звяканье шишек зеленых.

Где-то по комнатам ветер прошел —

там поздравляли влюбленных.

Где-то он старые струны задел —

тянется их перекличка…

Вот и январь накатил, налетел,

бешеный, как электричка.

Мы в пух и прах наряжали тебя,

мы тебе верно служили,

громко в картонные трубы трубя,

словно на подвиг спешили.

Даже поверилось где-то на миг

(знать, в простодушье сердечном):

женщины той очарованный лик

слит с твоим празднеством вечным.

В миг расставания, в час платежа,

в день увяданья недели

чем это стала ты нехороша?

Что они все, одурели?

И утонченные, как соловьи,

Көк тәж, қызыл діңгек,

жасыл конустардың шырылдауы.

Бөлмелердің бір жерінен жел өтті -

ғашықтарды сонда құттықтады.

Бір жерде ол ескі жіптерге қол тигізді -

олардың шақыруы жалғасуда...

Осылайша қаңтар оралды, ұшып келді,

электр пойызы сияқты жынды.

Біз сені тоғыздарға киіндірдік,

біз сізге адал қызмет еттік

картон құбырларға қатты үрлеу,

ерлікке асығып тұрғандай.

Мен тіпті бір сәт сендім

(Білу үшін, жүректің пәктігінде):

сол сиқырлы жүздің әйелдері

мәңгілік мерекесімен қосылды.

Қоштасу сәтінде, төлем уақытында,

аптаның өшетін күнінде

сені не жаман етті?

Олардың бәрі не, жынды ма?

Бұлбұлдардай тазартылған,