Журавли - Олег Погудин

Мне кажется порою, что солдаты,

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда-то,

А превратились в белых журавлей.

Они до сей поры с времен тех дальних

Летят и подают нам голоса.

Не потому ль так часто и печально

Мы замолкаем, глядя в небеса?

Сегодня, предвечернею порою,

Я вижу, как в тумане журавли

Летят своим определенным строем,

Как по полям людьми они брели.

Они летят, свершают путь свой длинный

И выкликают чьи-то имена.

Не потому ли с кличем журавлиным

От века речь аварская сходна?

Летит, летит по небу клин усталый —

Летит в тумане на исходе дня,

И в том строю есть промежуток малый —

Быть может, это место для меня!

Настанет день, и с журавлиной стаей

Я поплыву в такой же сизой мгле,

Из-под небес по-птичьи окликая

Всех вас, кого оставил на земле

Кейде маған солдаттар сияқты көрінеді

Келмеген қанды далалардан,

Олар біздің жерімізге бір рет түскен жоқ,

Және олар ақ тырналарға айналды.

Олар әлі сол шалғай заманнан

Олар ұшып, бізге дауыс береді.

Сондықтан жиі және қайғылы емес пе

Аспанға қарап үндемейміз бе?

Бүгін кешке,

Мен тұманда тырналарды көремін

Олар белгілі бір қалыпта ұшады,

Олар адамдармен бірге егістік алқаптарды қалай кезді.

Олар ұшады, ұзақ жол жасайды

Ал біреудің есімдері айтылып жатыр.

Сол үшін емес пе тырнаның айғайымен

Ғасырдан бастап аварлардың сөйлеуі ұқсас па?

Аспанда шыбындар, шаршаған сына -

Күннің аяғында тұманда ұшады,

Және бұл формацияда шағын алшақтық бар -

Мүмкін бұл мен үшін орын!

Күн де ​​келеді, тырналар тобымен

Мен сол көгершін-сұр тұманда жүземін,

Аспан астынан құстай сайрап

Мен жер бетінде қалдырған бәрің де