Серые розы - Настя Полева

По траве мне бежится легко, легко,

И беда где-то далеко,

И деревья так высоко.

Теплый яд в душу льется, в закатный час,

Погружается в сонный газ

Мир смотрящий неоном глаз.

Где цветут эти розы серые я найду.

Я сорву эти розы серые на беду.

Пр.: Знает тело и боится такой любви.

Только сердце мне кричит: «Серых роз нарви!»

Горечь листьев там, холод слова, но я в огне.

Знаю будет так, что заплакать придется мне.

Я жду, что там откроется тела дверь.

Ты, тот кто здесь, неведомый путник.

Я жду, что там согнет спину яркий зверь.

Ты, тот кто здесь, останься на сутки.

Пр.

По траве мне бежится легко, легко,

И беда где-то далеко,

И деревья так высоко

Мен шөпте оңай, оңай жүгіремін,

Ал қиыншылық алыс жерде

Ал ағаштар өте биік.

Жылы у жанға құйылады, күн батқанда,

Ұйқыдағы газға батырылған

Әлем неон көзіне қарайды.

Бұл сұр раушан гүлдеген жерден табамын.

Мен бұл сұр раушандарды қиындық үшін таңдаймын.

Пр.: Денені біледі және мұндай махаббаттан қорқады.

Тек менің жүрегім: «Нарви сұр раушан гүлдері!» деп айқайлайды.

Жапырақтың ащысы бар, сөздің суығы бар, бірақ мен оттаймын.

Мен жылауым керек болатынын білемін.

Мен сол жерде дененің есігінің ашылуын күтіп отырмын.

Сіз, осында, белгісіз саяхатшысыз.

Мен сол жерде жарқыраған аңның арқасын бүгетінін күтемін.

Сіз, осында болған адам, бір күн тұрыңыз.

т.б.

Мен шөпте оңай, оңай жүгіремін,

Ал қиыншылық алыс жерде

Ал ағаштар өте биік