En La Cuerda Floja - Nach, Rapsusklei

Para mí es muy sencillo: la vida debería vivirse al límite

No hay que someterse a ninguna norma, ni dejarse influenciar por lo que otros

puedan decir o pensar sobre ti

Hay que ver cada momento, cada idea, cada día, como un verdadero reto

Y entonces, sólo así, uno logrará vivir la vida… en la cuerda floja

Mientras el papel se llena, mi espíritu se vacía

De todas formas lo prefiero a tu oficina

No podría ver pasar los días moviéndome igual que un autómata

Elegí el salto mortal del acróbata

Fui un nómada buscando verdades

Dejé atrás tantas amistades y corazones partidos en dos mitades

¿Tú, qué sabes de la incertidumbre?

Del esfuerzo que supone elevar mis canciones hacia la cumbre

Y aunque el desamor me tumbe, iré en mi propia dirección

Soy un sastre del desastre, lastre en cada relación

Un mago, enamorado del riesgo y de sus destellos

Y quien quiera que me quiera deberá lidiar con ello

¿Qué le voy a hacer?

Si vivo tranquilo en otra galaxia

Si lo conocido me asfixia, no calma mi ansia

Preso en la nostalgia, las hojas son mi elixir

Andando en la cuerda floja, esta es la vida que elegí vivir

Vivimos intensamente, como si el tiempo nos odiara

Morimos por cada palabra, sin temerle a nada

Vivimos viendo cimas que están cada vez más cerca

Morimos si la rutina vigila tras nuestra puerta

Seguimos recargando el arma, vomitando el alma

Escribiendo en malva, aguantando el peso en nuestra espalda

Sólo nos salva la fe, es todo lo que tenemos

La cuerda floja en nuestros pies no impide que abandonemos

Soy funambulista, dueño de la cuerda floja

Donde se ocultan los sueños, vivo detrás de una hoja

Así vi al ataúd, igual que el tiempo que se esfuma

Llevo encima aquella cruz por un poco de luz de luna

He perdido tanto por no estar atento

Más que al boli y al papel y al recitar mi sentimiento

He donado todo, he llorado mi sufrimiento

Me he abandonado a mí ser y se lo he regalado al viento

Por un pedazo de cielo

De las nubes formadas con poesías, con sabor a caramelo

(más) Más cuando escribo sangro y duelo

¿Qué me espera en el último peldaño de escalera hacia el anhelo?

O en el pozo de los deseos

Perdí amigos, mujeres y placeres por verdaderos trofeos

He perdido todo, menos un tornillo

Desde que somos aliados el bolígrafo y yo

Vivimos intensamente, como si el tiempo nos odiara

Morimos por cada palabra, sin temerle a nada

Vivimos viendo cimas que están cada vez más cerca

Morimos si la rutina vigila tras nuestra puerta

Seguimos recargando el arma, vomitando el alma

Escribiendo en malva, aguantando el peso en nuestra espalda

Sólo nos salva la fe, es todo lo que tenemos

La cuerda floja en nuestros pies no impide que abandonemos

Y aunque el suelo queme

Miro hacia a’lante, aunque ande cansado

Créeme, soy un amante que teme amar demasiado

He aceptado mis dilemas, mis delirios, mis letargos

He retado al equilibrio y no consigo derrotarlo

He visto el presente a mi lado pasar de largo

He llorado sangre escribiendo un pasado amargo

He perdido el miedo y hasta el cielo de tu boca

Mas yo vivo donde hasta la floja cuerda quedó loca

Llamémosle la cuerda floja

Plasmo mis escritos en la hoja

Con sagrada inspiración de luna roja

Soy funambulista de palabras

Y equilibrio por todos los que defienden paradoja

Por los que viven el ahora

Aunque haya ojos que les juzguen

Por los que a veces se hunden, luego resurgen

Por los que lo arriesgan todo por plasmar oro en sus hojas

Por los que caminan solos viviendo en la cuerda floja

Vivimos intensamente, como si el tiempo nos odiara

Morimos por cada palabra, sin temerle a nada

Vivimos viendo cimas que están cada vez más cerca

Morimos si la rutina vigila tras nuestra puerta

Seguimos recargando el arma, vomitando el alma

Escribiendo en malva, aguantando el peso en nuestra espalda

Sólo nos salva la fe, es todo lo que tenemos

La cuerda floja en nuestros pies no impide que abandonemos

Vivimos intensamente, como si el tiempo nos odiara

Morimos por cada palabra, sin temerle a nada

Vivimos viendo cimas que están cada vez más cerca

Morimos si la rutina vigila tras nuestra puerta

Seguimos recargando el arma, vomitando el alma

Escribiendo en malva, aguantando el peso en nuestra espalda

Sólo nos salva la fe, es todo lo que tenemos

La cuerda floja en nuestros pies no impide que abandonemos

Мен үшін бұл өте қарапайым: өмірді шетінен өткізу керек

Ешқандай ережеге бағынудың немесе басқалардың ықпалына түсудің қажеті жоқ

олар сіз туралы айта алады немесе ойлай алады

Сіз әрбір сәтті, әрбір идеяны, әр күнді нағыз сынақ ретінде көруіңіз керек

Сонда ғана адам арқанның үстінде өмір сүре алады

Қағаз толтырылған сайын менің рухым босайды

Мен оны сіздің кеңсеңізден қалаймын

Күндердің автомат сияқты өтіп жатқанын көре алмадым

Мен акробат сальтосын таңдадым

Мен шындықты іздеген көшпенді едім

Артымда қаншама достық, екіге бөлінген жүректер қалды

Белгісіздік туралы не білесіз?

Әндерімді биікке көтеруге жұмсаған күш-жігерім

Жүрегім құлап кетсе де, өз жолыммен кетем

Мен апатты тігіншімін, кез келген қарым-қатынаста балластпын

Тәуекелге және оның жарқылына ғашық сиқыршы

Ал кім мені жақсы көрсе, онымен күресуге тура келеді

Мен не істеймін?

Егер мен басқа галактикада тыныш өмір сүрсем

Егер белгілі нәрсе мені тұншықтырса, ол менің уайымымды баспайды

Сағыныш тұтқыны, Жапырақтары менің эликсирім

Тар арқанмен жүріп, бұл өмірді таңдадым

Уақыт бізді жек көргендей қарқынды өмір сүреміз

Ештеңеден қорықпай, әр сөз үшін өлеміз

Біз жақындап келе жатқан шыңдарды көріп өмір сүреміз

Егер күнделікті есігіміздің артын бақылап отырса, біз өлеміз

Біз мылтықты қайта оқтай береміз, жанды лақтырып жатырмыз

Күлгін түспен жазу, арқамызға салмақ түсіру

Бізді тек сенім ғана құтқарады, бізде бұл ғана

Аяғымыздағы жіп бас тартуға кедергі емес

Мен арқанмын, арқанның иесімін

Армандар жасырылған жерде мен жапырақтың артында тұрамын

Мен табытты осылай көрдім, жоғалып бара жатқан уақыт сияқты

Мен бұл крестті ай сәулесі үшін алып жүремін

Көңіл бөлмей, көп жоғалттым

Қалам мен қағаздан және өз сезімімді айтудан артық

Садақа бердім барымды, Азапты жылаттым

Мен өзімді тастап, желге бердім

аспанның бір бөлігі үшін

Поэзиядан құралған, Карамель хош иісті бұлттардан

(толығырақ) Жазсам қансырап, жоқтаймын

Мені сағынышқа апаратын баспалдақтың соңғы баспалдағында не күтіп тұр?

Немесе тілек құдықта

Мен достарымнан, әйелдерден және шынайы жүлделер үшін ләззаттардан айырылдым

Мен бұрандадан басқаның бәрін жоғалттым

Біз қалам мен мен одақтас болғандықтан

Уақыт бізді жек көргендей қарқынды өмір сүреміз

Ештеңеден қорықпай, әр сөз үшін өлеміз

Біз жақындап келе жатқан шыңдарды көріп өмір сүреміз

Егер күнделікті есігіміздің артын бақылап отырса, біз өлеміз

Біз мылтықты қайта оқтай береміз, жанды лақтырып жатырмыз

Күлгін түспен жазу, арқамызға салмақ түсіру

Бізді тек сенім ғана құтқарады, бізде бұл ғана

Аяғымыздағы жіп бас тартуға кедергі емес

Тіпті жер жанып кетсе де

Шаршасам да алға қараймын

Маған сеніңіз, мен тым көп сүюден қорқатын ғашықпын

Мен өзімнің дилеммаларымды, адасуларымды, летаргиямды қабылдадым

Мен тепе-теңдікке қарсы шықтым және оны жеңе алмаймын

Қасымдағы сыйлықтың жанымнан өтіп бара жатқанын көрдім

Ащы өткенді жазып қан жыладым

Мен қорқыныштан, тіпті аузыңдағы аспаннан айырылдым

Бірақ мен арқанның өзі есінен танып қалған жерде тұрамын

Оны арқан деп атаймыз

Жазғандарымды парақшаға салып отырамын

Қасиетті қызыл ай шабытымен

Мен сөздің арқаншысымын

Парадоксты қорғайтындардың барлығы үшін тепе-теңдік

Қазір өмір сүріп жатқандар үшін

Оларды соттайтын көздер болса да

Кейде батып, кейін қайта көтерілетіндер үшін

Жапырақтарында алтын алу үшін бәрін тәуекелге баратындар үшін

Тар арқанмен жалғыз жүргендер үшін

Уақыт бізді жек көргендей қарқынды өмір сүреміз

Ештеңеден қорықпай, әр сөз үшін өлеміз

Біз жақындап келе жатқан шыңдарды көріп өмір сүреміз

Егер күнделікті есігіміздің артын бақылап отырса, біз өлеміз

Біз мылтықты қайта оқтай береміз, жанды лақтырып жатырмыз

Күлгін түспен жазу, арқамызға салмақ түсіру

Бізді тек сенім ғана құтқарады, бізде бұл ғана

Аяғымыздағы жіп бас тартуға кедергі емес

Уақыт бізді жек көргендей қарқынды өмір сүреміз

Ештеңеден қорықпай, әр сөз үшін өлеміз

Біз жақындап келе жатқан шыңдарды көріп өмір сүреміз

Егер күнделікті есігіміздің артын бақылап отырса, біз өлеміз

Біз мылтықты қайта оқтай береміз, жанды лақтырып жатырмыз

Күлгін түспен жазу, арқамызға салмақ түсіру

Бізді тек сенім ғана құтқарады, бізде бұл ғана

Аяғымыздағы жіп бас тартуға кедергі емес