Det sorgliga sändebudet - Mikael Wiehe

Det var en gång ett sändebud

Med sorgliga besked

Och en blick som aldrig lyfte sej från jorden

När man fråga' var han kom ifrån

Så peka' han och teg

För hans läppar kunde inte forma orden

Han bodde i ett källarhåll

Det var där, han helst höll till

Det var alltid dit, han sökte sej tillbaka

Men en dag steg han fram med en lapp

Där det stod med spretig stil:

Jag svär att jag kan känna marken skaka

Och löven föll från träden

Och haven gled isär

Och han mötte bara vrede och förtvivlan

Och nån fick säg' dom enkla ord

Som lyste upp hans själ:

Har du inget gott att säg' så kan du tiga

Ол бір кездері елші болған

Қайғылы хабармен

Ал жерден көтерілмейтін көзқарас

Ол қайдан келді деп сұрағанда

Сөйтіп, нұсқап үнсіз қалды

Өйткені оның еріндері сөз құрай алмады

Ол жертөледе тұратын

Ол сонда болды, ол қалуды жөн көрді

Ол әрқашан сонда болды, ол қайтар жолды іздеді

Бірақ бір күні нотамен алға шықты

Онда шашыраңқы стильде айтылған:

Ант етемін, мен жердің шайқалғанын сеземін

Ал жапырақтары ағаштардан құлап түсті

Ал теңіздер тайып кетті

Және ол тек ашу мен үмітсіздікті кездестірді

Ал біреу қарапайым сөздерді айтуы керек еді

Оның жанын нұрландырған:

Айтар жақсы сөзің болмаса, үндемесең болады