Haus aus Schrott - Maxim

Ch baue mir ein Haus aus Schrott in einem Feld aus weißer Asche,

Mein Paradies aus Schutt,

Pflanze Blumen in meinem Garten, Brennnesseln und Disteln,

Und niemand macht mir das kaputt.

Und wenn die Sonne untergeht am versmogten Horizont,

Steig ich auf mein Wellblechdach

Und lasse die Blicke schweifen übers vergiftete Meer

Und die vor sich hin rostenden Wracks.

Ich puste Seifenblasen in die verschmutze Luft

Und schau den Träumen beim platzen zu.

Und wie es war, bevor du gingst, hab ich längst vergessen.

Alles ist wunderschön und gut!

Ich hab meine kleine Welt mit hübschem, bunten Plastikmüll geschmückt,

Ich trage meine Lieblingslumpen und weine Tränen des Glücks.

Und das Glas ist so voll und das Gras ist so grün, wie es ist,

Aber deine Augen sehen, was sie wollen, du tickst, so wie du tickst.

Und auch mein Herz fühlt, was es eben fühlt ind nicht das, was es soll,

Und das Haus aus Schrott ist eigentlich eine Ruine aus Gold.

Und ich sitze zwischen übertreuten Gemälden und totdesigneten Möbeln,

Bin gelangweilt und verwöhnt,

Es wächst Unkraut in meinem Garten, Orchideen und Rosen,

Und niemand redet mir das schön.

Sie bringen riesig große Teller mit winzigen Portionen,

Aber alle schmeckt nach nichts

Und ich spiegel' mich im Silber und ich seh' furchtbar aus,

Keine Falte im Gesicht.

Und ich krieg kein Auge zu in meinem Himmelbett des Grauens und ihr Parfum,

Wie es mir stinkt.

Ach dreh die Zeit noch mal zurück, denn ich werd' nie vergessen,

Wie es war, bevor du gingst.

Und ich starre auf meinen Pool und schau den Träumen

Beim In-Erfüllung-Gehen zu

Und ich lache aus Verzweiflung, denn eine Taube scheißt mir auf den Schuh.

Und das Glas ist so voll und das Gras ist so grün, wie es ist,

Aber deine Augen sehen, was sie wollen, du tickst, so wie du tickst.

Und auch mein Herz fühlt, was es eben fühlt und nicht das, was es soll,

Und das Haus aus Schrott ist eigentlich eine Ruine aus Gold.

Маған ақ күлді алқапқа металл сынықтарынан үй салып берші

менің қиранды жұмақ

Бақшама гүл отырғыз, қалақай мен ошаған,

Ал мен үшін оны ешкім бұзбайды.

Ал күн тұманды көкжиекте батқанда

Мен гофрленген темір шатырыма көтерілемін

Көздерің уланған теңізге телмірсін

Және тот басқан сынықтар.

Мен ластанған ауаға көпіршіктерді үрлеймін

Және армандардың жарылуын қараңыз.

Ал сен кеткенге дейін қандай болды, мен әлдеқашан ұмытқанмын.

Барлығы әдемі және жақсы!

Мен кішкентай әлемімді әдемі пластикалық қоқыспен безендірдім

Мен сүйікті шүберекімді киіп, бақыттың көз жасын аламын.

Ал әйнек толып, шөптің өзі сондай жасыл

Бірақ сенің көзің қалағанын көреді, сен қалай таңдасаң, солай белгілейсің.

Менің де жүрегім не сезіну керектігін емес, не сезетінін сезінеді

Ал сынық үй шын мәнінде алтыннан жасалған қиранды.

Ал мен тасталған картиналар мен өлі дизайн жиһаздарының арасында отырамын

Мен жалықтым және бұзылдым

Менің бақшамда арамшөптер өседі, орхидеялар мен раушан гүлдері,

Ал мені ешкім сөйлемейді.

Олар кішкене бөліктері бар үлкен үлкен табақтарды әкеледі,

Бірақ бәрінің дәмі жоқ

Ал мен күміске шағылысып, қорқынышты көрінемін

Бетінде әжім жоқ.

Мен қорқыныш пен оның хош иісі бар төрт бағаналы төсегімде көзімді жұма алмаймын,

Қалай иіс шығады.

О, уақытты қайтадан кері қайтар, өйткені мен ешқашан ұмытпаймын

Сіз кеткенге дейін қалай болды.

Ал мен өз бассейніме қарап, армандарды бақылаймын

Орындауға бара жатқанда

Ал мен шарасыздықтан күлемін, өйткені менің аяқ киімімді көгершін тітіркендіреді.

Ал әйнек толып, шөптің өзі сондай жасыл

Бірақ сенің көзің қалағанын көреді, сен қалай таңдасаң, солай белгілейсің.

Менің жүрегім де нені сезіну керектігін емес, не сезінетінін сезінеді

Ал сынық үй шын мәнінде алтыннан жасалған қиранды.