1980-2010 - Maxim

Es sind nicht viele, die sich zusammengefunden haben

Hier, wo wir unsere generation begraben

In einer schlichten kiste, aus einem schwarzen wagen

Auf den schultern unserer kinder vor uns hergetragen

Unsere mäntel wehen stumm im regen

Niemand faltet die hände, um für uns zu beten

Keine letzten worte, keine trauerreden

Keine nasen triefen, keine augen tränen

Keine lieder, keine fahnen

Kein weihrauch und kein amen

Wir kriegen nicht mal einen namen

Und alles, was auf unserem grabstein steht

Ist 1980 2010

Ein sonnenstrahl fällt auf den stein daneben

Wo unsere eltern stehn und ihre blumen niederlegen

Dort liegt ein traum begraben und er wird weiterleben

Während hier unkraut wächst und spinnen ihre netze weben

Ich schau zu den krähen, die in den ästen sitzen

Während sie erde über unsere überreste kippen

Keine taschentücher, keinen letzten segen

Und es ist jetzt schon so, als wären wir immer weggewesen

Und unsere grablichter treiben

Durch die rinnsteine hinein

In die offene see

Бірге жиналғандар көп емес

Мұнда ұрпақтарымызды жерлейміз

Қарапайым қорапта, қара көліктен

Біздің алдымызда балаларымыздың иығына көтерді

Жаңбырда шапандарымыз үнсіз желпілдейді

Біз үшін дұға ету үшін ешкім қолын қайырып жатқан жоқ

Соңғы сөздер де, мақтаулар да жоқ

Мұрын ағып жатқан жоқ, көз жасы жоқ

Ән жоқ, жалау жоқ

Хош иісті зат пен әмин жоқ

Тіпті атымызды да алмаймыз

Ал құлпытасымызға жазылғанның бәрі

1980 2010 жыл

Жанындағы тасқа күн сәулесі түседі

Ата-анамыз тұрып гүл қоятын жер

Онда арман көмілген және ол өмір сүреді

Бұл жерде арамшөптер өсіп, торларын өреді

Мен бұтақтарға қонған қарғаларға қараймын

Олар жерді біздің қалдықтарымыздың үстінен аударған кезде

Орамал жоқ, соңғы бата жоқ

Және біз әрқашан алыста болған сияқтымыз

Ал қабіріміздің шамдары сөніп тұр

Арықтар арқылы

Ашық теңізге