Botzaris - Mano Solo, Têtes Raides

Rue Botzaris, c’est sous la lune

Les buttes Chaumont, dans la brume

Je longe les rendez-vous

Ils seront là, ils seront tous fous

Les amoureux d’aujourd’hui

Savent qu’il reste des bancs dans Paris

Demain, le soleil d’hiver

Caressera les bouquets fébriles, de l’espoir

Plein la gibecière ils iront tranquilles

Et les pigeons perdront leurs plumes

Avec elles nous écrirons

L’histoire des cœurs du bitume

Qui, dans les squares, nous survivront

C’est sans fin que l’amour citadin

S’allonge sur du bois vert

C’est depuis toujours qu’y habitent l’amour et ses discours

On pourrait croire qu’assassin

Le temps nous casse

On pourrait croire que le destin fatalement se trace

Quitte un jour où abandonner son tour

À deux paires d’yeux, deux peaux de pêche

Éclats de rire de la jeunesse

Mais ce matin, il n’en est rien

Je t’ai vue de loin

Ton journal à la main

À midi et d’aujourd’hui, de demain

Tu portes fière l’image de ta promesse

Et sans l’savoir, c’est à moi qu’elle s’adresse

Oh, tant qu’il y aura des bancs, reste un pays de sentiments (x12)

Rue Botzaris, бұл ай астында

Бьютт Шомонт, тұманда

Мен кездесулерді жүргіземін

Олар сонда болады, бәрі ақылсыз болады

Бүгінгі ғашықтар

Парижде орындықтар қалғанын біліңіз

Ертең қыстың күні

Үміттің қызба гүл шоқтарын сипа

Ойын сөмкесін толтырыңыз, олар тыныш болады

Ал көгершіндер қауырсындарын жоғалтады

Олармен біз жазамыз

Битум өзектерінің тарихы

Алаңдарда кім аман қалады

Қалаға деген махаббат шексіз

Жасыл ағаштың үстінде жатыр

Ол әрқашан махаббат пен оның сөздерінің үйі болды

Бұл кісі өлтіруші деп ойлайтын шығар

Уақыт бізді бұзады

Тағдырдың ізі өлді деп ойлауы мүмкін

Бір күн қалдырыңыз немесе кезектен бас тартыңыз

Екі жұп көз, екі шабдалы терісі

Жастық күлкі

Бірақ бүгін таңертең олай емес

Мен сені алыстан көрдім

Қолында күнделігің

Түсте және бүгіннен бастап, ертең

Сіз уәдеңіздің мақтаныш бейнесін киесіз

Білмей-ақ, бұл маған бағытталған

О, орындықтар болғанша, сезімдер елі болыңыз (x12)