Бирюза - Максим Леонидов

У моей козы глаза — бирюза,

Я смотрю козе в глаза два часа.

Только, сколько не смотри ей в глаза,

Не поймёшь, о чём молчит та коза.

Ну, а вдруг в душе у ней — благодать?

И не надо никого ей бодать.

Научи меня, коза, сострадать,

Научи меня собой обладать.

У меня ж, коза, такая пурга…

Лишь почудится мне образ врага,

Сразу тянет забодать дурака.

На рога его и вся недолга!

А зачем ему, коза, возражать,

Коль не может он себя уважать?

Так, может, лучше, чем его обижать,

Пожалеть его и к сердцу прижать?

И сказала мне коза: «Хулиган,

Не хватал бы ты меня за рога!

А коли хочешь молока или там, скажем, творога,

Так отпусти меня скорей на луга».

Менің ешкімнің көзі көгілдір түсті

Мен екі сағат ешкінің көзіне қараймын.

Оның көзіне қанша қарасаң да,

Ол ешкінің не туралы үндемейтінін түсінбейсің.

Ал, оның жан дүниесінде рақым болса ше?

Және оған ешкімді ұрып-соғудың қажеті жоқ.

Маған үйрет, ешкі, жанашырлық,

Маған өзімді иеленуді үйрет.

Ешкі, менде осындай қарлы боран бар ...

Маған тек жаудың бейнесі ғана көрінеді,

Бірден ақымақты тартады.

Оның мүйізінде және бәрі қысқа өмір сүреді!

Ол неге қарсы болсын, ешкі,

Егер ол өзін сыйлай алмаса?

Сондықтан оны ренжіткеннен де жақсырақ шығар,

Оны аяп, жүрегіңізге қысыңыз ба?

Ал ешкі маған: «Бұзақы,

Сіз мені мүйізімнен ұстамас едіңіз!

Егер сіз сүт немесе айталық, сүзбе алғыңыз келсе,

Ендеше маған тез шалғынға баруға рұқсат ет».