Die Alten - Klaus Hoffmann

Die Alten sprechen nicht

Und wenn verstehen sie sich

In einem Augenblick

Sind sie reich, sind sie arm

Ihr Herz schlägt ohne Illusion

Nur für des andern Glück

Zu Haus riecht es nach Thymian

Lavendel-schwer

Hängt dort die längst vergangene Zeit

Lebt man auch in Paris

Es bleibt immer die Provinz

Wenn man zu lange bleibt

Kommt es vom Lachen her

Von der Erinnerung

Dass die Stimme rissig klingt

Oder weinten sie zu viel

Dass tränen-schwer

In ihren Augen Perlen sind

Sie werden zitternd sehen

Die Uhr täglich umgehen

Die durch die Stunden schleicht

Die schnurrt im Salon

Die sagt ja, die sagt nein

Die sagt, ich wart auf euch

Die Alten träumen nicht

Ihre Bücher schlafen schon

Die Klaviere sind verstummt

Die Katze ist längst tot

Der Muskadet

Gibt für den Sonntag keinen Grund

Und faltenreich bewegen sie sich kaum, wozu

Sie kommen nicht zu spät

Vom Fenster hin zum Bett

Vom Bett zum Chaiselongue

Und dann vom Bett zum Bett

Und gehen sie hinaus

Dann nur noch Arm in Arm

Und hölzern wie geschnitzt

Dann gehen sie hinten dran

Stirbt einer, stehen sie an

Und sehen am Grab das Licht, das blitzt

Für einen Schluchzer lang vergessen sie die Uhr

Die über'n Friedhof schleicht

Die tickt im Salon

Die sagt ja, die sagt nein

Die sagt, ich wart auf euch

Die Alten sterben nicht

Sie schlafen einfach ein

Als schliefen sie zu lang

Aus Angst sich zu verlieren

Für immer zu verlieren

Halten sie sich bei der Hand

Der andere bleibt

Der Schlimmste vielleicht

Der Sanfte vielleicht

Der Beste vielleicht

Was macht das schon

Für den der bleibt

Wird es die Hölle sein

Für ihn das Himmelreich

Sie werden ihn täglich sehen

Im Regen gehen sehen

Er geht voraus, er geht allein

Der andere bleibt zurück

Entschuldigend zurück

Noch nicht so weit zu sein

Noch läuft die Zeit davon

So wie die Zeit der Uhr

Die durch ihr Leben schlich

Die schnurrt im Salon

Die sagt ja, die sagt nein

Die sagt, ich wart auf dich

Die schnurrt im Salon

Die sagt ja, die sagt nein

Die sagt, warte auf mich

Қарттар сөйлемейді

Ал егер олар бір-бірін түсінсе

Бір сәтте

Олар бай болса, кедей

Оның жүрегі елессіз соғады

Тек басқалардың бақыты үшін

Үйде тимьянның иісі шығады

лаванда - ауыр

Сол жерде ұзақ өткен

Егер сіз де Парижде тұрсаңыз

Бұл әрқашан провинция

Егер сіз тым ұзақ тұрсаңыз

Бұл күлкіден туындайды ма?

Еске алудан

Дауысы жарылған сияқты

Әлде олар қатты жылады ма

Көз жасы ауыр

Көздерінде інжу-маржан бар

Сіз дірілдегенін көресіз

Күнделікті сағатты айналып өтіңіз

Бұл сағаттар арқылы жылжиды

Ол салонда ызылдайды

Иә дейді, жоқ дейді

Ол сені күтемін дейді

Қарттар армандамайды

Сіздің кітаптарыңыз ұйықтап жатыр

Пианинолар үнсіз қалды

Мысық әлдеқашан өлген

Маскадет

Жексенбіге себеп жоқ

Ал қатпарларға толы олар әрең қозғалады, неге

Сіз кешікпейсіз

Терезеден төсекке дейін

Төсектен шезлонге дейін

Содан кейін төсекден төсекке дейін

Ал сыртқа шығыңыз

Содан кейін жай ғана қолтықтаңыз

Ал ағаш ойылғандай

Содан кейін олар артқа кетеді

Біреуі өлсе, кезекке тұрады

Сондай-ақ қабір басындағы нұрды қараңыз

Бір жылау үшін олар сағатты ұмытады

Зират арқылы жасырын өту

Салонда кене шығады

Иә дейді, жоқ дейді

Ол сені күтемін дейді

Қарттар өлмейді

Сіз жай ғана ұйықтайсыз

Олар тым ұзақ ұйықтаған сияқты

Өзіңді жоғалтып алудан қорқып

Мәңгілік жоғалту

Қол ұстаңыз

Басқасы қалады

Ең жаманы мүмкін

Жұмсақ болуы мүмкін

Ең жақсысы мүмкін

Оның не қатысы бар

Қалған адам үшін

Ол тозақ болады ма?

Оған жұмақ

Сіз оны күнде көресіз

Жаңбырда серуендегенді қараңыз

Ол алға, жалғыз жүреді

Екіншісі артта қалады

Кешіріңіз

Әзірге дайын емес

Уақыт әлі өтіп жатыр

Сағаттың уақыты сияқты

Оның өмірінен кім өтті

Ол салонда ызылдайды

Иә дейді, жоқ дейді

Ол сені күтемін дейді

Ол салонда ызылдайды

Иә дейді, жоқ дейді

Ол мені күт дейді