Les Séparés - Julien Clerc

N'écris pas!

Je suis triste et je voudrais m'éteindre.

Les beaux étés, sans toi, c’est l’amour sans flambeau.

J’ai refermémes bras qui ne peuvent t’atteindre

Et frapper àmon cœur, c’est frapper au tombeau.

N'écris pas!

N’apprenons qu'àmourir ànous-mêmes.

Ne demande qu'àDieu, qu'àtoi si je t’aimais.

Au fond de ton silence, écouter que tu m’aimes,

C’est entendre le ciel sans y monter jamais.

N'écris pas!

Je te crains, j’ai peur de ma mémoire.

Elle a gardéta voix qui m’appelle souvent.

Ne montre pas l’eau vive àqui ne peut la boire.

Une chère écriture est un portrait vivant.

N'écris pas ces deux mots que je n’ose plus lire.

Il semble que ta voix les répand sur mon cœur,

Que je les vois briller àtravers ton sourire.

Il semble qu’un baiser les empreint sur mon cœur.

N'écris pas!

N’apprenons qu'àmourir ànous-mêmes.

Ne demande qu'àDieu, qu'àtoi si je t’aimais.

Au fond de ton silence, écouter que tu m’aimes,

C’est entendre le ciel sans y monter jamais.

… N'écris pas!

Жазба!

Мен мұңайып, өмірден өткім келеді.

Әдемі жаз, сенсіз, Шырақсыз махаббат.

Саған жете алмаған қолдарымды жауып алдым

Ал менің жүрегімді қағу – қабірді қағу.

Жазба!

Біз тек өзіміз үшін өлуді үйренеміз.

Бір Алладан сұра, сені сүйсем өзіңнен.

Үнсіздігіңде мені сүйетініңді тыңдап,

Бұл аспанға көтерілмей-ақ есту.

Жазба!

Мен сенен қорқамын, жадымнан қорқамын.

Ол мені жиі шақыратын дауысын сақтап қалды.

Тірі суды іше алмайтындарға көрсетпеңіз.

Қымбатты қолжазба – тірі портрет.

Енді оқуға батылым бармайтын мына екі сөзді жазбаңыз.

Сенің дауысың менің жүрегімді жаулап алған сияқты,

Мен олардың сенің күлкіңнен жарқырап тұрғанын көремін.

Сүйіспеншілік олардың жүрегіне сіңіп кеткен сияқты.

Жазба!

Біз тек өзіміз үшін өлуді үйренеміз.

Бір Алладан сұра, сені сүйсем өзіңнен.

Үнсіздігіңде мені сүйетініңді тыңдап,

Бұл аспанға көтерілмей-ақ есту.

… Жазба!