BALLADE VON ST.KILDA - Juliane Werding

Zeit für mich zu gehen, ich fühle mich lebensschwer

Hab und Gut gepackt, und ich schau aufs weite Meer

Nur ein letzter Blick, alles bleibt zurück

Was dem Leben Sinn und Inhalt einst gab

Es ist lange her, als damals die Zukunft starb

Die Mönche waren längst tot und auch der letzte Arzt

Der Staat will nichts riskieren und uns evakuieren

Auf der Insel darf jetzt niemand mehr leben

Und selbst die Steine trauern in diesen leeren Mauern

St. Kilda, jetzt bist du allein

Der Wind, er wird dich wiegen und deine Bäume biegen

Und nur die See wird bei dir sein

Zeit für mich zu gehen, das letzte Schiff wartet schon

Ich geh jetzt an Bord und flüstere ohne Ton:

«Ich komm wieder her als Asche auf dem Meer»

Und St. Kilda wird mich wieder erkennen

Wie laut die Möwen schreien und unser Boot begleiten

Keiner hier dreht sich nochmal um Mein Leben geht zu Ende, Geschichte wird Legende

Die Insel weint und bleibt doch stumm

In dieser Nacht sah man ein Leuchten

Es strahlte auf von ganz weit her

St. Kilda zeigte ihre Lichter

Wie ein Gruß an uns weit übers Meer:

«Ihr seid nicht allein, wie weit ihr auch von mir seid

Ihr gehört zu mir, jetzt und für alle Zeit

Ich weiß, ihr musstet gehen, es gibt ein Wiedersehen

Meine Erde wird euch nie mehr vergessen

Ihr seid nicht allein, fangt nun euer Leben an Der Wind weht hier und dort und treibt unsere Zeit voran

Sucht ein neues Glück, und kehrt ihr mal zurück

Meine Erde heißt euch immer willkommen»

Менің кететін уақытым болды, өмірдің қиындығын сеземін

Мен заттарымды жинап, теңізге қараймын

Соңғы рет қарасам бәрі артта қалды

Бір кездері өмірге мән мен мазмұн берген нәрсе

Ол кезде болашақтың өлгеніне көп уақыт өтті

Монахтар баяғыда өлді, соңғы дәрігер де өлді

Мемлекет ештеңеге тәуекел етіп, бізді эвакуациялағысы келмейді

Енді аралда ешкімге тұруға рұқсат жоқ

Осы бос қабырғалардың ішінде тастар да жоқтауда

Сент-Кильда, сен қазір жалғызсың

Жел сізді тербетіп, ағаштарыңызды майыстырады

Тек теңіз сенімен бірге болады

Менің кететін уақытым болды, соңғы кеме күтіп тұр

Мен қазір бортқа шығып, үнсіз сыбырлаймын:

«Мен теңіздегі күл болып қайтамын»

Әулие Кильда мені тағы таниды

Шағалалар айқайлап, біздің қайықты сүйемелдейді

Бұл жерде ешкім айналмайды Менің өмірім аяқталуда, тарих аңызға айналады

Арал жылайды, бірақ үнсіз

Сол түні жарқырау көрінді

Ол алыстан жарқырап тұрды

Сент-Кильда шамдарын көрсетті

Бізге теңіздің арғы жағындағы сәлем сияқты:

«Менен қанша алыс болсаң да, сен жалғыз емессің

Сен қазір және мәңгі менікісің

Баруың керек екенін білемін, кездесу болады

Менің жерім сені ешқашан ұмытпайды

Сіз жалғыз емессіз, өміріңізді қазір бастаңыз Жел мына жерде соғып, уақытымызды алға жетелейді

Жаңа бақыт тауып, қайта оралыңыз

Менің жерім сені әрқашан қарсы алады»