Der Horizont - Jennifer Rostock

Ich fahr über Alleen, die mich nicht weiter als bis an ihr Ende bringen

Am Straßenrand seh ich Menschen die Hände ringen

Doch ich brauche keinen Freund, keinen Passagier

Über mir Gedanken, die aufschrecken und scheu fliegen

In den Ästen von Bäumen, die sich bekreuzigen

Viel zu junge Namen stehen hier Spalier

Ich hab versucht meine Zukunft in die Ferne zu projizieren

Ein Ende anzuvisieren

Aber ich hab es nicht gekonnt, ich hab es nicht gekonnt

Denn der Horizont ist nur ein Strich in der Landschaft

Kein Ende, kein Ziel

Kein Silberstreifen, kein Umsichgreifen

Nur ein Strich in der Landschaft

Ansonsten nicht viel

Kein Hoffnungsschimmern, kein Hoffnungsflimmern

Nur ein neuer Tag

Aus den Wolken bricht

Ein neuer Tag

Der nichts hält, weil er nichts verspricht

Hinter uns die Schatten, die wir zielsicher werfen

Die vergangenheit, an der wir unsere Blicke schärfen

Mein Blick ist scharf und schutzlos wie kein zweiter

Da draußen seh ich Mittelstreifenstriche verstreichen

Sie folgen einander, um einander zu gleichen

Ich weiß nicht, wie weit noch, und weniger, wie weiter

Ein letzter Atemzug, der durch die Hände rinnt und doch kein Ende nimmt

Unter Tränen verschwimmt der geschärfte Blick, wir werden tränenblind

Und unsere Ewigkeit ist nur ein Wimpernschlag, uns bleibt nicht ewig Zeit

Wir haben versucht, das Zifferblatt zu falten

Das Haar auf dem Zeitstrahl zu spalten

Und haben’s nicht gekonnt

Wir haben, wir haben’s nicht gekonnt

Nur ein neuer Tag

Aus den Wolken brach

Ein neuer Tag

Der nichts hielt, weil er nichts versprach

Ein neuer Tag, ein neuer Tag

Der vor sich selbst erschrak

Мен мені соңына дейін апаратын даңғылдармен жүремін

Жол жиегінде қол бұлғап тұрған адамдарды көремін

Бірақ маған дос, жолаушы керек емес

Үстімде шошып, ұялып ұшатын ойлар

Өзін-өзі кесіп өтетін ағаштардың бұтақтарында

Мұнда тым жас есімдер күзетіп тұр

Мен өз болашағымды алысқа жобалауға тырыстым

аяғына бағытталған

Бірақ қолымнан келмеді, қолымнан келмеді

Өйткені көкжиек пейзаждағы сызық қана

Аяғы жоқ, мақсаты жоқ

Күміс сыр жоқ, қол созу жоқ

Пейзаждағы жай ғана сызық

Әйтпесе көп емес

Үміттің нұры жоқ, үміттің сөнбесін

Жаңа ғана күн

бұлттардың арасынан шығады

Жаңа күн

Кім ештеңені сақтамайды, өйткені ол ештеңе уәде етпейді

Артымызда қатесіз түсіретін көлеңкелер

Көзімізді қайрайтын өткен

Менің көзқарасым ешкімге ұқсамайтын өткір және қорғансыз

Сол жерде мен өтетін орта сызықтарды көремін

Олар бір-біріне ұқсау үшін бірінің артынан бірі жүреді

Мен қаншалықты алыс екенін білмеймін, қаншалықты алыс екенін

Қолдарыңыздан өтетін, бірақ ешқашан аяқталмайтын соңғы тыныс

Көз жасымен, өткір көрініс бұлдырады, біз көз жасын соқыр боламыз

Ал біздің мәңгілігіміз көзді ашып-жұмғанша ғана, мәңгілік уақытымыз жоқ

Біз теруді бүктеп көрдік

Уақыт кестесінде шашты бөлу

Және алмады

Біз алмадық, алмадық

Жаңа ғана күн

Бұлттардың арасынан шықты

Жаңа күн

Кім ештеңені сақтамады, өйткені ол ештеңе уәде етпеді

Жаңа күн, жаңа күн

Кім өзінен қорықты