Le poète - Jean-Pierre Ferland

J’ai beau tremper ma plume

A même ma blessure

Mais mon âme est sèche

Comme mes quatre murs

Ma muse a pris le large

Depuis cent semaines

Je me traîne

Tout est froid

Les larmes de la même couleur

C’est comme si je n’avais

Ni d'âme ni de coeur

Si je n'écris plus

C’est que je n’ai rien à dire

Ma muse n’y est plus

Et le poète a pris de l’encre

Et du papier

Puis il s’est enfermé

Comme dedans sa tombe

Et comme un cavalier

Essouffle sa monture

Il a écrit par tous les meubles et les murs

Toutes les rimes riches

Qui riment avec muse

Et le coeur autour

Et dessous le tapis

Là où le bois est tendre

Comme si le bois de rose

Pouvait mieux apprendre

Il a gravé avec ses ongles

Et son couteau

Le très beau nom de son amour

Puis il s’est étendu

Le coeur sur son couteau

La gorge sur son nom

La bouche sur sa page

C'était l’hiver

Мен қаламымды батырамын

Тіпті менің жарам

Бірақ менің жаным құрғақ

Менің төрт қабырғам сияқты

Менің музам жүзіп кетті

Жүз апта бойы

Мен өзімді сүйретемін

бәрі суық

Бір түсті көз жасы

Менде жоқ сияқты

Не жан, не жүрек

Енді жазбасам

Айтатын сөзім жоқ

Менің музам кетті

Ал ақын сияны алды

Және қағаз

Содан кейін ол өзін құлыптады

Оның қабіріндегідей

Және шабандоз сияқты

Оның тауын дем алыңыз

Ол барлық жиһаздар мен қабырғаларды жазды

Барлық бай рифмалар

бұл музамен рифма

Ал айналасындағы жүрек

Және кілем астында

Ағаш жұмсақ болған жерде

Раушан ағашы сияқты

Жақсырақ үйренуге болады

Тырнақтарымен ойып салған

Және оның пышағы

Оның махаббатының өте әдемі есімі

Сосын ол созылды

Пышағындағы жүрек

Оның атында жұлдыру

Оның бетіндегі ауыз

Қыс болатын