Журавли - Иосиф Кобзон

Мне кажется порою, что солдаты

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда-то,

А превратились в белых журавлей.

Они до сей поры с времен тех дальних

Летят и подают нам голоса.

Не потому ль так часто и печально

Мы замираем глядя в небеса?

Летит, летит по небу клин усталый,

Летит по небу на исходе дня.

И в том строю есть промежуток малый -

Быть может это место для меня.

Настанет день и с журавлиной стаей

Я поплыву в такой же сизой мгле.

Из-под небес по-птичьи окликая

Всех тех, кого оставил на земле.

Мне кажется порою, что солдаты

С кровавых не пришедшие полей,

Не в землю нашу полегли когда-то,

А превратились в белых журавлей.

Кейде маған солдаттар сияқты көрінеді

Келмеген қанды далалардан,

Біздің жерімізде бір рет құрдымға кеткен жоқ,

Және олар ақ тырналарға айналды.

Олар әлі сол шалғай заманнан

Олар ұшып, бізге дауыс береді.

Сондықтан жиі және қайғылы емес пе

Біз аспанға қарап тұрмыз ба?

Шыбындар, шаршаған сына аспанға ұшады,

Күннің аяғында аспанға ұшады.

Және бұл формацияда аздаған алшақтық бар -

Мүмкін бұл мен үшін орын.

Тырналар үйірімен күн келеді

Мен де сол сұр тұманда жүземін.

Аспан астынан құстай сайрап

Жер бетінде кеткендердің бәрі.

Кейде маған солдаттар сияқты көрінеді

Келмеген қанды далалардан,

Біздің жерімізде бір рет құрдымға кеткен жоқ,

Және олар ақ тырналарға айналды.