Старинное танго - Иосиф Кобзон

У меня есть тайна, её знают ветви

Её знают птицы, тени и мосты,

Счастлив тот, кто любит, даже безответно,

Нет любви несчастной, если любишь ты.

Кто любит — тот верит, кто верит — тот жив,

Я ставлю старинное танго.

И руки на плечи мои положив

Танцует со мной моя тайна.

Моя тайна смотрит добрыми глазами,

На ресницах тайны чистый первый снег,

Я хочу, чтоб люди имя тайны знали,

Чтобы мы не прячась были с ней навек.

Я верю — мне тайна прижмётся к плечу,

И скажет, как-будто оттаяв,

Я тайною быть не могу, не хочу,

Я слишком устала быть тайной.

Пусть замрут услышав поезда у станций

Как мне скажет тайна наконец-то: «Да»,

Больше не расстанься, но прошу, останься,

Для меня останься тайной навсегда.

Больше не расстанься, но прошу останься,

Для меня останься тайной навсегда.

Больше не расстанься, но прошу останься,

Для меня останься тайной навсегда.

Менің бір сырым бар, бұтақтар біледі

Оны құстар, көлеңкелер мен көпірлер біледі,

Сүйген адам бақытты, тіпті жауапсыз,

Сүйсең бақытсыз махаббат жоқ.

Кім сүйсе – сенеді, кім сенеді – ол тірі,

Мен ескі танго қойдым.

Және қолымды иығыма қойып

Менің сырым менімен билеу.

Менің сырлы көзқарасым мейірімді көздерімен,

Жұмбақ кірпіктерде, таза алғашқы қар,

Жұмбақ атын жұрт білсе екен деймін,

Біз онымен мәңгілік жасырып қалмас үшін.

Мен сенемін - құпия менің иығыма басады,

Ол ерігендей:

Мен құпия бола алмаймын, қаламаймын,

Мен құпия болу үшін тым шаршадым.

Станцияларда пойыздардың дыбысын естігенде тоңып қалсын

Құпия маған қалай айтады: «Иә»

Енді кетпе, бірақ қалшы өтінемін,

Мен үшін мәңгілік жұмбақ болып қала бер.

Енді кетпе, бірақ қалшы өтінемін,

Мен үшін мәңгілік жұмбақ болып қала бер.

Енді кетпе, бірақ қалшы өтінемін,

Мен үшін мәңгілік жұмбақ болып қала бер.