Московские окна - Иосиф Кобзон

Вот опять небес темнеет высь,

Вот и окна в сумраке зажглись.

Здесь живут мои друзья,

И, дыханье затая,

В ночные окна вглядываюсь я.

Я могу под окнами мечтать,

Я могу, как книги, их читать,

И, заветный свет храня,

И волнуя, и маня,

Они, как люди, смотрят на меня.

Я, как в годы прежние, опять

Под окном твоим готов стоять,

И на свет его лучей

Я всегда спешу быстрей,

Как на свиданье с юностью моей.

Я любуюсь вами по ночам,

Я желаю, окна, счастья вам...

Он мне дорог с давних лет,

И его яснее нет -

Московских окон негасимый свет.

Міне, аспан тағы да қараңғыланды,

Міне, терезелер ымыртта жанып тұр.

Менің достарым осында тұрады

Ал, тыныссыз,

Мен түнгі терезелерге қараймын.

Мен терезенің астында армандай аламын

Мен оларды кітап сияқты оқи аламын

Және құнды нұрды сақтай отырып,

Және қызықты және тартымды,

Олар маған қарап тұрған адамдар сияқты.

Мен бұрынғы жылдардағыдай тағы да

Терезенің астында тұруға дайын,

Және оның сәулелерінің жарығына

Мен әрқашан асығамын

Жастық шағыммен кездескендей.

Мен сені түнде таңдаймын

Сізге терезелер, бақыт тілеймін ...

Ол маған көптен бері қымбат,

Және бұл анық емес -

Мәскеу терезелері сөнбейтін жарық.