Душа - Иосиф Кобзон

Расскажи мне, день усталый,

Как звезда моя упала?

Почему со мной играла?

И куда она пропала?

Где, не знаю, с кем гуляла?

Слишком многих разменяла…

Ну, а жизнь кружила и страдала…

Где заснули мои грёзы?

Почему засохли слёзы?

Как я молодость проспал?

Отчего друзей терял?

Мудрость грёзы придушила.

Слёзы гордость осушила.

Ну, а время молодость убила…

Душа, душа страдала…

Судьба, судьба устала…

Что случилось с моей честью?

Отчего грешу я лестью?

Почему так подло зависть?

Отчего мне всё не в радость?

Слишком много видел бед

И не смог найти ответ.

Так и не увидел свой рассвет…

Ты не мучайся, дружок,

Время есть на посошок.

В небо взор свой обращу,

На коленях попрошу.

Бог всемилостивый мой,

Прошу, сжалься надо мной,

Раненую душу успокой.

Душа птицей белою,

Надо мной страдала.

Была вишней спелою,

А теперь устала…

Айтшы, шаршаған күн

Менің жұлдызым қалай түсті?

Неге менімен ойнадың?

Ал ол қайда жоғалып кетті?

Қайда, білмеймін, кіммен жүрдің?

Тым көп өзгерді...

Міне, өмір дөңгеленіп, азап шегеді...

Менің армандарым қайда ұйықтап қалды?

Неліктен көз жасы кеуіп кетті?

Мен жастық шағымда қалай ұйықтадым?

Неге достарыңды жоғалттың?

Армандардың даналығы тұншықтырды.

Мақтаныштың көз жасы ағып кетті.

Жастық уақытты өлтірді...

Жан, жан азап шекті...

Тағдыр, тағдыр шаршады...

Менің намысыма не болды?

Мен неге мақтаумен күнә жасаймын?

Неге сонша қызғаныш?

Неге мен үшін бәрі бақытты емес?

Тым көп қиындық көрді

Ал мен жауап таба алмадым.

Мен таңды ешқашан көрмедім ...

Уайымдама, досым

Жолға уақыт бар.

Көзімді аспанға бұрамын,

Мен тізерлеп сұраймын.

мейірімді Құдайым,

Өтінемін, мені аяшы

Жаралы жанды тыныштандырыңыз.

Ақ құстың жаны

Ол мен үшін азап шекті.

Піскен шие болды

Ал енді мен шаршадым...