813 Maryland St. - Hotel Books

She put a bullet through a bible and thought it would empower her,

but she felt nothing and tha’ts all she needed to finally feel nothing.

She stopped by my house the next morning and said, «I'm sorry, but I still don’t feel like this life is worth living,

yet all you can do».

I looked at her with tears in my eyes and said, «Darling, I’m sorry, but I’m glad I’m not you».

She said, «At least I know this is all temporary, but the carpet grains will still hold

stains …

even when we die».

You won’t have to face them but they will remain.

She said she had enough baggage to rattle the cage of rage, worthless page,

after page.

To rearrange the strange game of pain, seeking further into a strain of remains.

Tags with names, she felt like the lone survivor of a civil war of inner peace

versus inner desire.

Hoping somehow, to change, the casualties were her hope and her sanity,

a damaging callamity of fragile ideals being washed away, when waging war

against a staging of poor ideologies that led to death.

But at least she felt something and at last t all meant something.

There’s no way to see beuty when it’s just the blind leading the blind.

There’s no way to see beauty when it’s just losing love to justify lies.

There’s no way to see beauty when it’s just hte blind leading the blind.

There’s no way to see beauty when we lose love just to justify our stupid lies.

She said, «I watched my house catch fire and I didn’t feel a single thing».

Well, darling, congratulations, I wish I had that sort of inner peace.

I’m digging into catacombs, built beneath this frame I call a body and

expectations diminish as I uncover there’s nothing underneath hiding.

She had taken what I once needed to feel I could be something and I spent so

long being bitter, but now I’m finally celebrating, thanking god for those

moments where my eyes met hers and she was caught in the life that felt like

one rapid blur.

The spur of the moment cure for her boredom and my lack of adventure.

Wewere caught somewhere betweena pack of menthols she kept on the nightstand

where she would sleep and a broken down truck that used to drive into our

dreams, but now sad as an eyesore metaphor for the home we created to nourish

our

Ол Киелі кітапқа оқ салып, бұл оған күш береді деп ойлады,

бірақ ол ештеңе сезбеді және ақырында ештеңе сезіну үшін қажет болғаны ғана.

Келесі күні таңертең ол менің үйіме тоқтап: «Кешіріңіз, бірақ мен әлі де бұл өмір сүруге тұрарлық емес сияқтымын,

бәрібір сіздің қолыңыздан келеді».

Мен оған көзім жаспен қарап: «Қымбаттым, кешіріңіз, бірақ мен сіз емес екеніңізге қуаныштымын».

Ол: «Кем дегенде, мен мұның бәрі уақытша екенін білемін, бірақ кілем дәндері әлі де сақталады.

дақтар…

біз өлсек те».

Олармен бетпе-бет келудің қажеті жоқ, бірақ олар қалады.

Ол ашудың торын дірілдетуге жеткілікті жүктің бар екенін айтты, түкке тұрғысыз бет,

беттен кейін.

Бұдан әрі қалдықтарға ұмтылудың таңғажайып ойынын өзгерту.

Атаулары бар тегтер ол өзін ішкі тыныштықтағы азаматтық соғыстан аман қалған жалғыз адамдай сезінді

ішкі тілекке қарсы.

Қалай болғанда да, өзгеруге үміттенетін болсақ, зардап шеккендер оның үміті мен оның ақыл-ойы болды,

  соғыс жүргізген   әлсіз                                                                               мәндік  жаратылысы  жұмысты  шақыру соғыс жүргізгенде

өлімге                   кедей                                                экелетін              со        со         со         со          со                                                                                                                                  қарсы

Бірақ, кем дегенде, ол бірдеңені сезді және ақыры бірдеңені білдірді.

Соқырды басқаратын соқыр болған кезде сұлулықты көру мүмкін емес.

Өтірікті ақтау үшін сүйіспеншіліктен айырылып жатқанда, сұлулықты көру мүмкін емес.

Соқырды басқаратын соқыр болса, сұлулықты көру мүмкін емес.

Ақымақ өтірігімізді ақтау үшін махаббатты жоғалтқанда, сұлулықты көру мүмкін емес.

Ол: «Мен үйімнің өртеніп жатқанын көрдім, бірде-бір нәрсені сезбедім».

Жақсы, қымбаттым, құттықтаймын, менде осындай ішкі тыныштық болғанын қалаймын.

Мен осы жақтаудың астына салынған катакомбаларды қазып жатырмын, мен дене деп атаймын

Жасыратын ештеңе жоқ екенін анықтаған сайын күтулер азаяды.

Ол менің бірдеңе болатынымды сезіну үшін қажет нәрсені алды, мен солай жұмсадым

Ұзақ уақыт бойы ащы болдым, бірақ қазір мен олар үшін Құдайға алғыс айта отырып, тойлап жатырмын

менің көзім онымен кездесіп, ол өмірге үңілгендей әсер қалдырған сәттер

бір жылдам бұлыңғыр.

Бір сәт оның жалықтыруын және менің шытырман оқиғасыздығымды емдейді.

Ол тумбочкада ұстаған ментол қораптарының арасында қалып қойды

оның ұйықтайтын жері және бұзылған жүк машинасы бізге                                             

армандар, бірақ қазір біз тамақтандыру үшін жасаған үйге көздің ауыратын метафорасы сияқты мұңды 

Біздің