Der trojanische Pferdedieb - Heinz Rudolf Kunze, Уильям Уолтон

Dies ist kein Tarnanzug.

Dies ist wie rckwrts weinen.

Die Pfeiler dieser Brcke sind aus Zucker.

Jemand verschttet Alkohol auf der Brcke.

Jemand zndet ihn an.

Dies ist ein Raumanzug.

Ein Traumanzug.

Ein Zeitanzug.

La uns so tun, als ob wir wirklich hier wren.

La uns die Narben auf unseren linken Hnden bersehen.

La uns so tun, als wre es still.

Als hrten wir die Glocken nicht.

Die Glocken, die Glocken, die Glocken.

Akkorde steigen auf, blutrot gen Himmel.

Die Wolken, sie zu ersticken, mssen erst noch erfunden werden.

Sein Bruder, Ajax, war ein Hund.

Hrst du die Glocken.

Nur fr dich, du Kassandra, denn ich habe dich lieb:

Dein Trojanischer Pferdedieb.

Der Vater erschlug den Hund, versehentlich, beim Streicheln.

Der Bruder Dieb empfand nichts, kaum etwas, Schadenfreude.

Nie will ich der Wind sein, sagte er sich,

Der Fahnen zum Knattern bringt.

Der Helm seines Zeitanzugs beschlug von innen.

Gttliche Kassandra, schrieb er aus einem sedierten Jahrhundert,

Einmal geliebt zu haben, ist fast mehr, als man erwarten darf,

Und dann auch noch dich.

So knnte es irgends gewesen sein,

Am Ende des Tages nicht.

Dort tranken die Gratulanten allein,

Der Jubilar versalzte den Wein,

Ich seh es an deinem Gesicht.

Sie stachen ihm Streichhlzer in die Augen,

Zndeten sie an.

Sie nagelten ihm Telefone an die Ohren,

Rote Telefone, Standleitungen zum Hades.

Sie klammerten Ertrinkende an jedes einzelne seiner Haare,

Hngten ihn nackt kopfunter als Klppel in smtliche Glocken

Edgar Allan Poes, er verriet kein Sterbenswort.

Darauf hatten sie es auch nicht abgesehen.

Und sie nannten ihn nur, wie er selbst unterschrieb:

Trojanischer Pferdedieb.

Bei Tageslicht kann man nicht denken.

Die Gegenstnde werfen dir jeden Gedanken zurck.

Бұл камуфляж костюмі емес.

Бұл артқа жылау сияқты.

Бұл көпірдің тіректері қанттан жасалған.

Біреу көпірге алкогольді төгіп тастайды.

Оны біреу жағады.

Бұл ғарыштық костюм.

Армандаған костюм.

Уақыт костюмі.

Біз шынымен де осындамыз деп елестетейік.

Сол қолымыздағы тыртықтарға назар аударайық.

Тыныштық деп алайық.

Біз қоңырауды естімегендей.

Қоңыраулар, қоңыраулар, қоңыраулар.

Аккордтар ұшады, көкке қан қызыл.

Оларды тұншықтыратын бұлттар әлі ойлап табылған жоқ.

Оның ағасы Аякс ит болған.

Сіз қоңырауларды естисіз бе?

Тек сен үшін, Кассандра, өйткені мен сені жақсы көремін:

Сіздің троялық жылқы ұры.

Әкесі итті еркелетіп жатып абайсызда өлтіріп алған.

Ағасы ұры ештеңе сезбеді, ешнәрсе сезбеді, жаман қуаныш.

Мен ешқашан жел болғым келмейді, деді ол өзіне:

Бұл жалауларды дірілдейді.

Уақытша костюмінің дулығасы іштен тұманданып кетті.

Құдай Кассандра, ол тыныштандырылған ғасырдан жазды,

Бір рет сүйген адам күткеннен де көп дерлік,

Сосын сен де.

Сондықтан бұл бір жерде болуы мүмкін еді

Күннің соңында емес.

Онда жақсылар жалғыз ішкен,

Мерейтойшы шарапты тұздады,

Мен оны сіздің жүзіңізден көремін.

Олар оның көзіне сіріңке жабыстырды

Оларды жарықтандырды.

Олар оның құлағына телефондарды қадады

Қызыл телефондар, Аидқа жалға алынған желілер.

Олар суға батып бара жатқан ерлердің шаштарынан жабысты

оны жалаңаш күйінде барлық қоңырауларға шапалақ ретінде іліп қойды

Эдгар Аллан Поз, ол бір сөзді ашпады.

Олардың ниеті де бұл емес еді.

Ол өзі қол қойған кезде олар оны шақырды:

Троялық жылқы ұры.

Сіз күндіз ойлай алмайсыз.

Нысандар сіздің әрбір ойыңызды кері қайтарады.