Das Ultimatum - Heinz Rudolf Kunze

Eine Zuruecknahme der Schoepfungseschichte in sieben Tagen)

Er hatte einen Brief verfasst

Der lautete wie folgt:

«Hier ist mein Ultimatum an die Welt

Wenn binnen sieben Tagen nicht

Wer kommt, um mich zu sehn

Dann zahle ich das letzte Loesegeld

Ich habe mich verproviantiert

Fuer eine Woche knapp

Die Tuer verschlossen und geh nirgends hin

Ich bin kein Philosoph, und doch:

Ich fuehre den Beweis

Seid sicher, dass ich nicht umnachtet bin.»

So sehn wir ihn am zweiten Tag:

Die Tuer ist unberuehrt

Er waescht sich, macht sich Fruehstueck, ganz normal

Dann weiss er nicht genau, wohin

Mit sich und seiner Zeit

Hoert Radio, durchblaettert ein Journal

Es wird auch Mittag, irgendwie

Der Rundfunk hat’s bezeugt

Er geht zum Herd und braet sich ein Kotelett

Dann greift er sich Immanuel Kant

Sieht fern bis null Uhr zehn

Schlaeft ein in seinem ungemachten Bett

So sehn wir ihn am dritten Tag:

Um elf klopft jemand an!

Er hat verschlafen, schiesst jetzt hellwach auf!

Der draussen mumelt so etwas wie

«…habe mich geirrt…»

Und steigt dann in den naechsten Stock hinauf

Es braucht nun eine ganze Zeit

Bis dass er das verdaut

Und was sich auch kocht, es schmeckt ihm nicht

Er merkt an sich, wieviel er trinkt

Und dass des nachts was saust

Und dass er mit sich Selbstgespräche spricht

So sehn wir ihn am vierten Tag:

Ein Stockwerk unter ihm

Wurd' scheinbar heute frueh ein Kind gebor’n

Da kraeht es und da poltert es

Der Mutterkuchen dampft

Und er hat einen Hosenknopf verlor’n

Und als der Tag zur Neige geht:

Ein Stockwerk ueber ihm

Ist eine alte Frau mit Sterben dran

Ihm kommt es vor, als saesse er

Im Fahrstuhl, zweiter Stock

Der haelt am siebten Tag dort oben an

So sehn wir ihn am fuenften Tag:

Das Fernsehn ist kaputt

Ein truebes Fruehstueck ohne Fruehprogramm

Er stellt sich vor den Spiegel, bleibt

Dort lange Stunden sthen

Und merkt dann, dass er kaum noch sprechen kann

Er greift zum Buch, es faellt ihm hin

Er greift es sich erneut

Zum Lesen sind die Augen viel zu wund

Ein schwarzer Vogel fliegt vors Fenster-

Glas mit voller Wucht

Er schaut hinaus ins rote Abendrund

So sehn wir ihn am sechsten Tag:

Er fiebert und ist matt

Beim blossen Liegen tut er sich schon weh

Er hoert kaum noch im Treppenhaus

Das grosse Auf und Ab

Gleich nebenan steigt heut ein Balle Paree

Er merkt nicht, wann es dunkel wird

Er schaut nicht mehr hinaus

Seit Ewigkeiten liegt er steinern still

Des nachts erbricht er sich, als grad

Ein Heisssporn nebenan

Ein Maedchen zu sich nieder reden will

So sehn wir ihn am siebten Tag:

Er ist noch einmal frisch

Er oeffnet die Gardinen, beugt die Knie

Er fruehstuckt in Ausfuehrlichkeit

Raeumt alles sauber weg

Er pfeift sich seine Lieblingsmelodie

Dann reckt er sich, dann denkt er sich

«jetzt wird es aber Zeit»

Er nimmt ein Papier, schreibt «q.e.d.»

darauf

Er holt sich einen starken Stuhl

Und einen starken Strick

Und haengt sich ohne Augenschliessen auf

Joachim Luhrmann: Perkussion

Joshi Kapple: Bassgitarre

Hendrik Schaper: E-Piano

Mick Franke: Akustische Gitarre

HRK: Gesang, Akustische Gitarren, E-Gitarre

Жеті күнде жаратылу тарихын өзгерту)

Ол хат жазған болатын

Ол былай оқылды:

«Міне, менің әлемге ультиматумым

Жеті күн ішінде болмаса

кім мені көруге келеді

Сонда мен соңғы төлемді төлеймін

Менде шарттар бар

Бір аптадан аз

Есік құлыпталып, ешқайда кетпейді

Мен философ емеспін, бірақ:

Мен дәлелдеймін

Менің ессіз емес екеніме көз жеткізіңіз».

Біз оны екінші күні осылай көреміз:

Есік тимеген

Ол өзін жуады, таңғы ас дайындайды, мүлдем қалыпты

Сонда ол қайда барарын нақты білмейді

Өзімен және уақытымен

Радио тыңдаңыз, журналды парақтаңыз

Түскі ас та әйтеуір

Оған радио куә болды

Ол пешке барып, котлет пісіреді

Содан кейін ол Иммануил Кантты ұстайды

Түнгі он жарымға дейін теледидар көреді

Оның жиналмаған төсегінде ұйықтаңыз

Үшінші күні біз оны осылай көреміз:

Он бірде біреу қағады!

Ол ұйықтап қалды, енді оянады!

Сырттағы бірдеңе деп күбірледі

«…Мен қателестім…»

Содан кейін келесі қабатқа көтеріледі

Қазір біраз уақыт қажет

Ол оны қорытқанша

Ал не пісірсе де, оны ұнатпайды

Ол қанша ішетінін атап өтеді

Ал түнде бір нәрсе асығады

Және ол өзімен-өзі сөйлеседі

Төртінші күні біз оны осылай көреміз:

Оның астында бір қабат

Бүгін таңертең бала дүниеге келген көрінеді

Ол жерде қарғалайды, сонда дірілдейді

Плацента буланып жатыр

Ал ол шалбардың түймесін жоғалтып алды

Ал күн жақындаған сайын:

Оның үстінде бір қабат

Өліп бара жатқан кемпір

Оған ол отырған сияқты көрінеді

Лифтте, екінші қабатта

Жетінші күні сол жерде тоқтайды

Біз оны бесінші күні осылай көреміз:

Теледидар бұзылған

Таңертеңгілік бағдарламасыз бұлтты таңғы ас

Айнаның алдында тұрып қалады

Ұзақ сағат сол жерде тұру

Сосын әрең сөйлейтінін түсінеді

Ол кітапқа қол созады, ол оған түседі

Ол қайтадан ұстап алады

Көздер оқу үшін тым ауырады

Терезенің алдында қара құс ұшып келеді

Толық күшті шыны

Ол қызыл кешкі аспанға қарайды

Біз оны алтыншы күні осылай көреміз:

Қызуы көтеріліп, есінен танып қалды

Жай жатып-ақ өзін жаралайды

Ол баспалдақта әрең естиді

Үлкен көтерілулер мен құлдыраулар

Дәл көрші жерде бал пари көтеріліп жатыр

Қараңғы түскенін байқамайды

Ол енді сыртқа қарамайды

Ол ұзақ уақыт бойы қозғалмай жатыр

Түнде ол мектеп бітіргенде құсады

Көрші үйдегі хотспур

Қыз өзімен-өзі сөйлескісі келеді

Жетінші күні біз оны осылай көреміз:

Ол қайтадан жас

Перделерді ашады, тізесін бүгеді

Ол таңғы ас ішеді

Барлығын таза түрде қойыңыз

Ол өзінің сүйікті әуенін ысқырды

Сосын созылады, сосын ойланады

«Бірақ қазір уақыт келді»

Бір жапырақ қағаз алады, «q.e.d» деп жазады.

онда

Ол мықты орындық алады

Және күшті арқан

Және көзін жұмбай асылып өледі

Йоахим Лурман: перкуссия

Джоши Каппл: бас гитара

Хендрик Шапер: электрлік фортепиано

Мик Фрэнк: акустикалық гитара

HRK: вокал, акустикалық гитара, электрогитара