This Was Pompeii - Dar Williams

I am thinking about the woman in a century of peace

On a bright mosaic she is washing on her knees

And she looks up at the black sky beyond the mountain tall

She says, «Oh good, the rain is finally going to fall today.»

This was Pompeii.

And everyone has memories of the night that melted stone

The neighbour’s nightgown, the screaming on the phone

And the tired man at the station says, «We can’t tell who’s alive

All we ever know is that the tourists survive.»

«Tra la, tra la,"they say, they say

«Let's Go Pompeii.»

And as for my own kingdom, not a table leg was charred

I simple lost my kindgom cos I held it much too hard

Once I had a sadness, the sadness turned to trust

The trust turned into ashes and to lawyers and dust

A century, a day

This was Pompeii.

Мен     әйел                                                               гасыр    бейбіт  бір                                    у |

Жарқын мозаикада ол тізесін жуып жатыр

Ол биік таудың арғы жағындағы қара аспанға қарайды

Ол: «Жақсы, бүгін жаңбыр жауады» дейді.

Бұл Помпей болды.

Әр адамның тас еріген түн туралы естеліктері бар

Көршінің түнгі көйлегі, телефондағы айқай

Ал вокзалдағы шаршаған адам: «Біз кімнің тірі екенін айта алмаймыз

Біз білетіндердің бәрі - туристер тірі қалады ».

«Тра ла, тра ла» дейді олар

«Помпейге барайық.»

Және менің Патшалығы туралы, аяғы аяғы жоқ

Мен өз патшалығымнан айырылдым, өйткені мен оны тым қатты ұстадым

Бірде мен қайғы болғаннан кейін, қайғы сенімге айналды

Сенім күлге, заңгерлер мен шаңға айналды

Бір ғасыр, күн

Бұл Помпей болды.