Herbstwind - Curse

Sie sieht das Herbstblatt wehen, durch die Straßen hier gehend, New York City

im September, Sonnenstrahlen aufnehmend.

Auch ihre Haare verwehen auf den Schal, den sie trägt.

Es wird langsam frisch, denn es wird langsam spät.

Auch wenn sie langsam geht, verfliegt die Zeit rasch.

Wenn sie zwischen den Gedanken mal`nen Blick erhascht auf den Park,

der den Rahmen ihres Tages erschafft, scheint ihr, als sähe sie die Nähe der

anschleichenden Nacht.

Doch vielleicht lieg es daran, was sie fühlt, daran, was sie pausenlos sieht,

wenn sie die Augen mal schließt.

Sie hat entschlossen, ihren Weg zu gehen, wegzugehen.

Die Last zurückzulassen für ein besseres Leben.

Hat geplant von Anfang an, klar von Anfang an.

Sie fängt schon bald´nen neuen Anfang an.

Hat sich getrennt von den anderen, hat abgeschlossen mit noch offenen

Versprechen und Erwartungen.

Sie hat sich alles so genau überlegt und zurechtgelegt und zurecht gefreut über

Chancen und Freuden auf diesem Weg.

Es ist Zukunft, um die´s ihr letztlich geht.

Sie will sich selbst erkennen, selber verwirklichen, hat selber gewählt,

diesen Schritt zu tun.

Doch zurück in den Park.

Ihre Gedanken sind abwechselnd klar und schweifen dann ab.

Denn sie denkt an diesen Tag, dieses eine Mal, als sie ihn irgendwie auf einmal

sah.

Warum muss Schicksal so hart sein?

Sie schmunzelt über sich selbst.

Warum kann alles nicht so simpel und geplant sein?

Es war doch nur, um noch mal raus zu gehen und unbeschwert ein letztes Mal die

ganzen Leute zu sehen.

Hätte sie wissen können, was dann geschah, wäre sie zu Hause geblieben,

Telefon ausgemacht, ins Bett und das war´s.

Zurecht war er unscheinbar.

Sie kamen sich irgendwie nah.

All ihre Leute waren gerad´vor´ner Bar.

Es war schon spät, sie war schon leicht verdreht.

Es war ein nices Gespräch, frei von üblichen, oberflächlichen, faken Sätzen.

Wir könn´uns gern setzen.

Irgendwo zwischen den Sätzen fand man dann ein viel stilleres Plätzchen.

Es war so sanft wie das leiseste Plätschern, kaum zu bemerken wie langsam die

Gletscher tauten, Eis wurde zu Bächen.

Die Zeit flog an den beiden vorüber.

Die nächsten Tage waren kurz wie Sekunden, dennoch inhaltsschwer wie Bücher.

Er war ihr Soul-Brother, Soul-Lover, nach ach so kurzer Zeit.

Doch sie muss gehen in nur so kurzer Zeit.

Den beiden blieb nur so kurze Zeit.

Auch wenn man weiß, dass es endet, die Verbindung im Bewusstsein bleibt.

Er sieht den Herbst beginnen vor den Fensterscheiben, draußen Buchenblätter

seine Fenster streifen, drinnen seine Blicke weg vom Fenster schweifen.

Innen in ihm drin, Wind endlos kreisen.

Sie sprachen über die endlosen Weiten, über äußerlich und innerlich erlebtes

Reisen.

Sie war, nein, sie ist für ihn wie Indien:

So tief, so fern, so nah, so sehr Traum wie wahr.

Wie schön sie war, schön in ihrer Weise und Art.

Weise und zart.

Er spürt wie sich die Nacht ihm nahte.

Denkt nach über das, was er sah, in ihrem Blick reflektiert sich sein eigenes

Ich so klar.

Kann es sein, dass ich nicht Ich war, bevor ich dich traf?

Oder ist durch dein Fehlen die Leere sichtbarer?

Wie spät es jetzt wohl ist bei ihr?

Rechnet zurück, die Sonne spendet wohl noch Licht bei ihr.

Er hat seit Tagen von ihr nichts gehört.

Er weiß, sie sucht noch´ne Wohnung, doch was ihn verwirrt, ist, dass sie nicht

schreibt, schon seit drei oder vier Tagen.

Drei oder vier Mal am Tag schrieb sie bisher ja.

Er macht sich selbst ganz verrückt, er lacht, zieht sich zurück von seinem

Fensterplatz und lässt die Nacht draußen sein und in ihm drin.

Denn um ihn herum ist das Licht nur ganz leicht gedimmt.

Er sucht die Nähe von Musik in diesen einsamen Stunden.

Melodien kreisen ihn ein in ihren einsamen Runden.

Jedes ihrer Worte war Ton einer Symphonie, wie nie hat er Sinn alleine in dem

Klingen einer Stimme gefunden.

Er kommt sich komisch vor bei dem ersten Akkord.

Glaubt er wirklich mit dem fadenden Klang fliegen die Schmerzen fort?

Doch er spielt wieder, schreibt ihr vier Lieder.

Die Harmonie spiegeln ihre Harmonie wieder.

Doch irgendwo ist die Spannung zu spüren, zwischen den leidenden Tönen deutlich

dazwischen zu hören.

Der Konflikt?

denn er traf sie nicht als Mann, der frei war.

Er traf sie als ein Mann, der zu Zweit war.

Und eigentlich war er glücklich und happy, gar nicht auf Baggern aus,

Trucker Cappy mit T-Shirt und Baggy.

Doch wenn man sie trifft, die hinter die Dinge sieht, Fassaden und Mauern

durchbricht, erkennt, was verborgen im Herzen Inneren liegt!

Dann will man hilflos und willenlos sein, will sich verlieben.

Denn wenn nicht, stirbt ein Teil in einem.

Er teilt in einem Herzen Gefühle für zwei.

Kein Vor.

Kein Zurück.

Er drückt Play und schweigt.

Für die beiden ist der Herbst nur die Zeit, in der sie sich trafen und

unbewusst und bewusst für die Sehnsucht entschieden haben.

In diesen Tagen, den letzten des Sommers, haben laue Winde bereits ganz leise

geflüstert, was lauert, wenn sie verschwinden.

Die Kälte, die wir verbinden mit dem Herbst und auch Winter, ist die Kälte,

die draußen herrscht und auch Einfluss nimmt auf das Innere.

Man wünscht sich dann intensiv, dass die Wärme weiterhin bleib, wenn die Angst

vor Einsamkeit langsam entschleicht, die im Sommer schlief.

Sie denkt, der Grund aus dem er nicht schreibt, ist vielleicht banal wie Eis

auf der Strasse und doch so tragisch zugleich.

Denn obwohl man weiß, dass es da ist, man wünscht sich, es wäre fort und zieht

Tauwasserpfützen vor, wenn man dem Stürzen so nah ist.

Sie wagt nicht, zu sehr zu hoffen, doch auch nicht zu sehr zu zweifeln.

Befreit sich von seinem Einfluss, versucht für dich zu entscheiden.

Denn beinahe gäbe sie auf, was sie träumte?

nur um Gewissheit zu haben,

gewiss zu erfahren, ob sie sein Seien nur träumte.

Immer weniger schafft sie, Leuten zu leugnen, dass jemand da ist.

Doch mit jedem Tag ist klarer für sie, dass es nicht mehr klar ist.

Was war es an diesem Mann, was sie heute noch fest umfasst?

Seine Nähe kann es nicht sein.

Seit drei Wochen schon kein Satz.

Er schweigt in sich selbst, genau wie zu ihr, er friert die Verbindung wohl um

die Bindung zu konservieren.

Und erklärt sich selbst, dass er nötiger braucht in der kalten Zeit,

was sein Geist gefiltert gespeichert hat, als was da ist, vielleicht.

Er schweift mit dem Blick vorbei an der Buche.

Ertappt sich selbst dabei, seltsamerweise überall Gleichnisse zu vermuten.

Er lächelt bei dem Gedanken, er sei wie der Mann da draußen, der die Schönheit

all des Schnees ignoriert, um die Wege frei zu schaufeln.

Denn insgeheim will man Eis und liebt, wie es glänzt, aber wenn man´s hat wird

es einem zu glatt, und es wird verdrängt.

Und genau das ist die Essenz, denn er sehnt sich nach Feuer, doch wenn es

brennt, ist die Konsequenz ihm zu viel, er sehnt sich nach Vorher.

Sie spürt seine Zweifel intuitiv.

Doch die Fakten sind klar wie Winterhimmel:

Immer noch kein einziger Brief.

Sie entzieht ihrer Seele die Nähe, da durch die Lähmung des Wir-Gefühls auch

Wirrgefühle entstehen.

Sie kann sich nicht weiter sehen in der Rolle der ständig Hoffenden,

wird erneut zur Verschlossenen, auch wenn die Wunden offen sind.

Sie opfert sich nicht weiter für seine Launigkeiten auf, sie hört auf,

auf ihn aufzubauen, da sein Fundament in der Wärme ihrer Hände taut.

Er vertraut zu sehr, dass sie wartet auf ihn.

Auf dass er sich klar wird.

Auf dass sein Wille ihr klar wird.

Auf das, was er sagen wird, auch wenn er es dadurch beendet.

Doch sie wartet jetzt nicht mehr.

Sie hat vor ihm für ihn beendet.

Er wird eines Tages vielleicht erkennen, was er gehen ließ.

Unschlüssigkeit als Trockenheit, die die Blume vergehen ließ.

Doch Orchideen haben zehn Leben und kein Gefühl ist umsonst.

Sie tritt raus in die lauten Straßen New Yorks und spürt, dass der Frühling

kommt.

Ол күзгі жапырақтардың ұшып бара жатқанын, Нью-Йорк қаласында көшелерде серуендеп жүргенін көреді

қыркүйекте күн сәулесін сіңіреді.

Шаштары да киген орамалына желпіп тұрады.

Кеш батқандықтан, балғын болып келеді.

Баяу жүрсе де, уақыт тез зымырап өтеді.

Егер ол өз ойларының арасында саябақты көрсе,

өз күнінің шеңберін жасайтын ол, жақындығын көретін сияқты

қараңғы түн.

Бірақ бұл оның сезінгені, үнемі көріп жүргені шығар

ол көзін жұмған кезде.

Ол өз жолымен жүруге, кетуге шешім қабылдады.

Жақсы өмір үшін ауыртпалықты тастап.

Басынан жоспарлады, басынан анық.

Ол жаңа бастама жасағалы жатыр.

Басқалардан бөлектенді, әлі ашықпен жабылды

уәделер мен үміттер.

Ол бәрін мұқият ойластырып, ретке келтірді және оған риза болды

Жолдағы мүмкіндіктер мен қуаныштар.

Ол үшін ең бастысы болашақ.

Ол өзін танығысы келеді, өзін түсінгісі келеді, өзін таңдады,

осы қадамға бару үшін.

Бірақ саябаққа оралу.

Сіздің ойларыңыз кезек-кезек анық, содан кейін адасып кетеді.

Өйткені ол кенеттен сол күнді, бір кезді ойлайды

көрді.

Неліктен тағдыр соншалықты қатал болуы керек?

Ол өзіне күледі.

Неліктен бәрі соншалықты қарапайым және жоспарлы болуы мүмкін емес?

Бұл жай ғана алаңға шығып, соңғы рет алаңсыз шығу болды

бүкіл адамдарды көру.

Ары қарай не болғанын білсе, ол үйде қалар еді

Телефонды өшіріп, төсекке жатты, болды.

Ол елеусіз болды.

Олар жақындап қалды.

Оның барлық адамдары бардың сыртында болды.

Кеш болды, ол сәл бұралып қалды.

Кәдімгі үстірт, жалған сөйлемдерден таза, әдемі әңгіме болды.

Отыруға қош келдіңіз.

Сөйлемдердің арасында әлдеқайда тыныш орын тапты.

Бұл ең әлсіз толқын сияқты жұмсақ болды, сіз оның қаншалықты баяу екенін әрең байқамайсыз

Мұздықтар еріді, мұздар ағынға айналды.

Екеуі үшін уақыт зымырап өте шықты.

Келесі бірнеше күн секундтардай қысқа болғанымен, кітаптар сияқты ауыр болды.

Ол аз ғана уақыттан кейін оның жан ағасы, жан сүйгіші болды.

Бірақ ол қысқа мерзімде кетуі керек.

Екеуінің аз ғана уақыты болды.

Оның біткенін білсеңіз де, байланыс санаңызда сақталады.

Терезе әйнегі алдынан күздің басталуын, сыртта бук жапырақтарын көреді

оның терезелеріне тиеді, оның көзқарасы терезеден алыстайды.

Оның ішінде шексіз жел шеңберлері.

Олар шексіз кеңістіктер, сыртқы және ішкі тәжірибелер туралы айтты

Саяхат.

Ол, жоқ, ол үшін Үндістан сияқты:

Соншалықты терең, соншалықты алыс, соншалықты жақын, соншалықты шындық сияқты арман.

Ол қандай сұлу еді, өз жолы мен тәсілі.

ақылды және нәзік.

Ол түннің жақындап келе жатқанын сезеді.

Оның не көргені туралы ойланыңыз, оның көзінде оның көрінісі

Мен сондай анық.

Сізбен кездескенге дейін мен болмаған болуым мүмкін бе?

Әлде сенің жоқтығың бостықты айқынырақ етеді ме?

Онымен қазір сағат нешеде?

Есептеп көріңізші, күн әлі де оған жарық беріп тұрған шығар.

Бірнеше күннен бері ол одан хабар жоқ.

Ол оның әлі пәтер іздеп жүргенін біледі, бірақ оны шатастыратыны оның жоқтығы

деп жазады, қазірдің өзінде үш-төрт күн болды.

Осы уақытқа дейін күніне үш-төрт рет хат жазып отырды.

Ол өзін жынды етеді, ол күледі, өзінен алыстайды

терезеге отырыңыз және түнде сыртта және ішке кіруге мүмкіндік береді.

Өйткені оның айналасында жарық өте аз ғана күңгірттенеді.

Ол осы жалғыз сағаттарда музыканың жақындығын іздейді.

Әуендер оны жалғыз айналымында қоршап алады.

Оның әрбір сөзі симфонияның үні болды, ол ешқашан жалғыз мағынасын таппады

Дауыстың дыбыстары табылды.

Ол бірінші аккордта өзін біртүрлі сезінеді.

Ол шынымен ауырсыну жіпті дыбыспен бірге ұшып кетеді деп ойлай ма?

Бірақ ол қайтадан ойнайды, оған төрт ән жазады.

Гармония олардың үйлесімділігін көрсетеді.

Бірақ шиеленіс бір жерде, азапты тондар арасында анық сезілуі мүмкін

арасында есту.

Қақтығыс?

өйткені ол оны еркін адам ретінде кездестірмеген.

Ол оны ерлі-зайыптылар ретінде кездестірді.

Ол шын мәнінде бақытты және бақытты болды, экскаваторларды мүлдем іздемейді,

Жейде және сөмке бар жүк көлігінің қалпақшасы.

Бірақ сіз оны кездестіргенде, ол заттардың, қасбеттердің және қабырғалардың артын көреді

жарып өтеді, жүректе не жатқанын таниды!

Сонда дәрменсіз, еріксіз болғың келеді, ғашық болғың келеді.

Өйткені олай болмаса, бір бөлігің өледі.

Ол бір жүректе екіге деген сезіммен бөліседі.

Бұрын жоқ.

Артқа қайту жоқ.

Ол play түймесін басып, үндемейді.

Екеуі үшін күз олардың кездескен кезі ғана

аңсау пайдасына санасыз және саналы түрде шешім қабылдады.

Жаздың соңғы күндерінде соққан жұмсақ жел басылып та үлгерді

олар жоғалып кеткенде не жасыратынын сыбырлады.

Біз күз бен қысты байланыстыратын суық - бұл суық

бұл сыртта үстемдік етеді, сонымен қатар ішкі әсер етеді.

Содан кейін қорқыныш болған кезде жылылықтың жалғасуын қатты тілейді

жазда ұйықтаған жалғыздықтан баяу сырғып кетеді.

Оның жазбауының себебі балмұздақ сияқты қарапайым нәрсе болуы мүмкін деп ойлайды

көшеде, бірақ сонымен бірге қайғылы.

Өйткені оның бар екенін білсеңіз де, оның жоғалып, қозғалғанын қалайсыз

Сіз құлауға жақын болған кезде шық суының шалшықтары.

Ол көп үміттенуге батылы бармайды, бірақ ол көп күмәндануға да батылы бармайды.

Оның ықпалынан құтылады, сіз үшін шешім қабылдауға тырысады.

Өйткені ол армандағанынан бас тарта жаздады ма?

тек сенімді болу үшін

оның бар болғаны туралы армандағанын анық білу үшін.

Ол барған сайын адамдарға біреудің бар екенін жоққа шығара алады.

Бірақ күн өткен сайын оларға түсініксіз екені түсінікті.

Бұл адам туралы не нәрсе сізді әлі күнге дейін мазалайды?

Оның қасында болуы мүмкін емес.

Үш апта бойы үкім жоқ.

Ол өзі сияқты үнсіз, байланыс үзіліп қалуы мүмкін

байланысты сақтау үшін.

Және суық мезгілде оған көбірек қажет екенін түсіндіреді,

оның санасы сүзгіден өткізгені, мүмкін, бар нәрсе ретінде сақталады.

Оның көзқарасы буктың жанынан өтіп кетеді.

Кез келген жерде теңеулерді елестете отырып, өзін біртүрлі ұстайды.

Ол сырттағы әдемі адамға ұқсаймын деп күледі

жолдарды тазарту үшін барлық қарды елемейді.

Өйткені сіз жасырын түрде балмұздақ алғыңыз келеді және оның жарқырағанын жақсы көресіз, бірақ сізде балмұздақ болған кезде болады

бұл сізге тым тегіс және ол репрессияға ұшырады.

Міне, дәл осы мән, өйткені ол отты аңсайды, бірақ ол болған кезде

күйеді, салдары оған тым көп, бұрыннан аңсайды.

Ол оның күмәнін интуитивті түрде сезінеді.

Бірақ фактілер қыстың аспанындай анық:

Әлі бір әріп жоқ.

Ол жақындықты жан дүниесінен алып тастайды, осылайша бірлік сезімін де әлсіретеді

шатасушылық сезімдері пайда болады.

Ол енді өзін үнемі үміттену рөлінде көре алмайды,

жаралар ашық болса да, қайтадан құлыпқа айналады.

Ол оның қыңырлығы үшін өзін құрбан етуді тоқтатады, ол тоқтайды

Оның іргетасы оның қолдарының жылуында ерігендей, оған салу.

Ол оны күтіп тұрғанына қатты сенеді.

Ол анық болуы үшін.

Оның еркі оған түсінікті болуы үшін.

Оның не айтатыны туралы, тіпті бұл оны аяқтауды білдірсе де.

Бірақ ол бұдан былай күтпейді.

Ол оның алдында аяқтады.

Бір күні ол нені жібергенін түсінуі мүмкін.

Гүлді өткізетін құрғақтық сияқты шешімсіздік.

Бірақ орхидеялардың он өмірі бар және ешқандай сезім босқа кетпейді.

Ол Нью-Йорктің шулы көшелеріне шығып, сол көктемді сезінеді

келеді.